Алып Ер Тоңа - өте көне замандарда өмір сүрген түркілердің көсемі. Иранның ұлы ақыны Фирдоусидің " Шаһнама" кітабының (XI ғ.) кейіпкері болған. Онда Алып Ер Тоңа - Афрасияп Тұранның (Түр елі - түркілер) патшасы болып суреттеледі. Ақыл-айласымен, күшімен, біліктілігімен ел есінде мәңгілік қалған тарихи тұлға.
Алып Ер Тоңаның төрт ұлы болған. Олар: Барысхан, Қарахан, Шиде, Алак. "Алып Ер Тоңа" дастанының қысқаша мазмұны төмендегідей: түркілердің ата мекені Тұранға көрші отырған Иран елінің әскері қайта-қайта шабуыл жасап, тыныштық бермейді. Тұран елінің сұлу қыздарын, асыл бұйымдарын, қоңды малдарын әкетеді. Диқандардың енді ғана жайқалып өсіп келе жатқан егіндерін, бау-бақшаларын парсы әскері таптай береді.
Сол заманда Тұран елінде "арыстандай айбарлы, жолбарыстай жүректі, көк бөрідей тәкаппар Ер Тоңа" деген батыр жігіт бар екен. Ер Тоңа елден көп нөкер жинап, Иран әскеріне қарсы шығады.
Ақыры Тұран әскері жеңіп, Иран әскері ойсырай жеңіледі. Сол күннен бастап Ер Тоңаны "алып" деп атай бастайды. Енді ол халық алдында " Алып Ер Тоңа "деп аталады да Тұран патшасының тағына отырады.
Алып Ер Тоңа қайтыс болғанда, артында калған елі жоқтау шығарған. Сол жоқтау атадан балаға жетіп XI ғасырда Махмұт Қашқари жазған "Түркі сөздерінің жинағы" деп аталатын кітапқа енген. Бұл жоқтау ежелгі түркі әдебиеті мен фольклорінің алғашқы нұсқаларының бірі болып есептеледі . Жоқтау жырында опасыз дүниенің Алып Ер Тонаны да аямағаны, түркілердің оның қазасына қайғырып, бөрідей ұлып, жағасын жыртып жылағаны айтылады. Жоқтауда: "Ажал оғы жақсыларды құлатты, жамандар қалды",- дейді. Бұл жырдың қазақ халқының әдет-ғұрпындағы жоқтау айту салтының өте көне заманнан келе жатқанын байқаймыз. Жоқтау жырындағы ұйқастың да өзіндік ерекшелігі бар. Әдетте, шумақтың алғашқы үш тармағы (мысалы, бірінші шумағын алсақ, өлді ме? қалды ма? алды ма?) өзара ұйқасып, ал соңғы тармағы келесі шумақтың ақырғы жолымен ұйқасып (жыртылар, сүртілер) байланысады.
Рассказ А.П.Чехова "О Любви" -это произведение о силе чувств,моральных устоях и нравственности общества.История любви,которая не принесла радости,а скорее разочарование героям,история которая не имела развития и счастливого конца.Произведение неоднозначное,оно заставляет читателя задуматься и дать оценку действиям героям.Автор не показывает своего отношения к происходящему,оставляя события на "суд читателей". Павел Константинович Алехин,главный герой рассказа, благородное существо,не благородный человек,а именно существо.Человек,запечатавший свои чувства в футляр,скрыв правду от окружающих.Для детей и взрослых он был благородным существом,ему радовались,его ждали,он вносил ощущение праздника и уверенного спокойствия окружающим,а сам он чувствовал боль,его сердце разрывалось от любви,а признание разрушило бы счастье семьи и принесло горе мужу,детям и матери Анны Алексеевны. Он не жил,а лишь существовал,боясь открыть свои чувства ,Алехин мучился и страдал. Анна Алексеевна Луганович зачастила в гости к сестре и матери,ей не хотелось видеть мужа с детьми,ощущение испорченной жизни,разочарования и было дурным настроением.Дурное настроение-это раздражение,язвительность,насмешливый тон в отношении Алехина,сознание несчастной жизни,безысходности положения приносят страдания и душевную боль Анне. Понятия о нравственности,моральных законах не дали Анне и Алехину быть вместе,но любовь -это чувство безграничное и не подчиняется людским законам,сносит все преграды на пути,но герои поняли это слишком поздно,их сомнения были напрасны,а признание в любви и осознание ничтожности помех быть вместе делают их последнюю встречу полной новой боли.Алехин остаётся одиноким и безрадостным "благородным существом",а Анна покидает его навсегда ,"в дурном настроении",печальная и несчастная.Жизнь "в футляре" неискренняя,лишена чувств и эмоций,переживаний,но Алёхин сознательно жертвует любовью,в угоду мнению окружающих и репутации.
Алып Ер Тоңа - өте көне замандарда өмір сүрген түркілердің көсемі. Иранның ұлы ақыны Фирдоусидің " Шаһнама" кітабының (XI ғ.) кейіпкері болған. Онда Алып Ер Тоңа - Афрасияп Тұранның (Түр елі - түркілер) патшасы болып суреттеледі. Ақыл-айласымен, күшімен, біліктілігімен ел есінде мәңгілік қалған тарихи тұлға.
Алып Ер Тоңаның төрт ұлы болған. Олар: Барысхан, Қарахан, Шиде, Алак. "Алып Ер Тоңа" дастанының қысқаша мазмұны төмендегідей: түркілердің ата мекені Тұранға көрші отырған Иран елінің әскері қайта-қайта шабуыл жасап, тыныштық бермейді. Тұран елінің сұлу қыздарын, асыл бұйымдарын, қоңды малдарын әкетеді. Диқандардың енді ғана жайқалып өсіп келе жатқан егіндерін, бау-бақшаларын парсы әскері таптай береді.
Сол заманда Тұран елінде "арыстандай айбарлы, жолбарыстай жүректі, көк бөрідей тәкаппар Ер Тоңа" деген батыр жігіт бар екен. Ер Тоңа елден көп нөкер жинап, Иран әскеріне қарсы шығады.
Ақыры Тұран әскері жеңіп, Иран әскері ойсырай жеңіледі. Сол күннен бастап Ер Тоңаны "алып" деп атай бастайды. Енді ол халық алдында " Алып Ер Тоңа "деп аталады да Тұран патшасының тағына отырады.
Алып Ер Тоңа қайтыс болғанда, артында калған елі жоқтау шығарған. Сол жоқтау атадан балаға жетіп XI ғасырда Махмұт Қашқари жазған "Түркі сөздерінің жинағы" деп аталатын кітапқа енген. Бұл жоқтау ежелгі түркі әдебиеті мен фольклорінің алғашқы нұсқаларының бірі болып есептеледі . Жоқтау жырында опасыз дүниенің Алып Ер Тонаны да аямағаны, түркілердің оның қазасына қайғырып, бөрідей ұлып, жағасын жыртып жылағаны айтылады. Жоқтауда: "Ажал оғы жақсыларды құлатты, жамандар қалды",- дейді. Бұл жырдың қазақ халқының әдет-ғұрпындағы жоқтау айту салтының өте көне заманнан келе жатқанын байқаймыз. Жоқтау жырындағы ұйқастың да өзіндік ерекшелігі бар. Әдетте, шумақтың алғашқы үш тармағы (мысалы, бірінші шумағын алсақ, өлді ме? қалды ма? алды ма?) өзара ұйқасып, ал соңғы тармағы келесі шумақтың ақырғы жолымен ұйқасып (жыртылар, сүртілер) байланысады.
Объяснение:
Павел Константинович Алехин,главный герой рассказа, благородное существо,не благородный человек,а именно существо.Человек,запечатавший свои чувства в футляр,скрыв правду от окружающих.Для детей и взрослых он был благородным существом,ему радовались,его ждали,он вносил ощущение праздника и уверенного спокойствия окружающим,а сам он чувствовал боль,его сердце разрывалось от любви,а признание разрушило бы счастье семьи и принесло горе мужу,детям и матери Анны Алексеевны. Он не жил,а лишь существовал,боясь открыть свои чувства ,Алехин мучился и страдал.
Анна Алексеевна Луганович зачастила в гости к сестре и матери,ей не хотелось видеть мужа с детьми,ощущение испорченной жизни,разочарования и было дурным настроением.Дурное настроение-это раздражение,язвительность,насмешливый тон в отношении Алехина,сознание несчастной жизни,безысходности положения приносят страдания и душевную боль Анне.
Понятия о нравственности,моральных законах не дали Анне и Алехину быть вместе,но любовь -это чувство безграничное и не подчиняется людским законам,сносит все преграды на пути,но герои поняли это слишком поздно,их сомнения были напрасны,а признание в любви и осознание ничтожности помех быть вместе делают их последнюю встречу полной новой боли.Алехин остаётся одиноким и безрадостным "благородным существом",а Анна покидает его навсегда ,"в дурном настроении",печальная и несчастная.Жизнь "в футляре" неискренняя,лишена чувств и эмоций,переживаний,но Алёхин сознательно жертвует любовью,в угоду мнению окружающих и репутации.