Тест по повести В.Г.Распутина «Живи и помни».
1. В каком году впервые была опубликована повесть «Живи и помни»
а) 1977; б) 1974; в) 1976; г) 1975
2. К какому литературному направлению относится повесть «Живи и помни»?
А) деревенская проза; б) Городская проза; в) Военная проза; г) психологическая проза
3. Определите центральную тему повести «Живи и помни».
А) тема отцов и детей; б) тема сиротства; в) тема войны; г) тема дезертирства.
4. Как называлась деревня, в которой жила Настена?
а) Ирпинск; б) Гуськовка; в) Атамановка; г) Гречановка.
5. Почему Андрей скрывался от родителей и односельчан?
а) Андрей сильно поссорился со всеми до того, как ушел в армию;
б) Андрей украл у соседа последние деньги и продукты;
в) Андрей был изуродован осколком. г) Андрей был дезертиром;
6. Какая самая большая проблема была у Настены и Андрея, пока они жили вместе?
А) у них не было детей; Б) У них не было своего дома;
В) Андрей сильно пил и буянил; Г) Настена часто не ночевала дома
7. Что Андрей подарил Настене?
А) складной нож; б) часы; в) кольцо; г) шкатулку
8. О ком из героев идет речь в цитате: «Лицо его сильно заострилось и высохло, глаза застыли и смотрели из глубины с пристальной мукой»?
А) Михеич; б) Иннокентий; в) Максим; г) Андрей.
9. Как Семеновна отреагировала на беременность Настены?
А) Была рада, что в доме скоро появится ребенок;
Б) Выгнала Настену из дома.
В) Сказала пойти к бабке и избавиться от ребенка;
Г) Сначала сердилась, но после успокоилась;
10. О ком из героев идет речь в цитате: «Знал бы кто, как она устала и как хочется отдохнуть! Не бояться, не стыдиться, не ждать со страхом завтрашнего дня»?
А) О Тане; б) О Надьке; в) О Настене; г) О Семеновне.
11. Как погибла Настена?
А) попала под поезд; б) бросилась в реку; в) была расстреляна за то, что скрывала дезертира; г) случайно упала с обрыва.
12. Во время какой войны происходят события, описанные в повести?
А) Семилетней войны; б) Великой Отечественной войны; в) Русско – европейской войны; г) Первой мировой войны.
Аповесць В. Быкава "Знак бяды" адметная. Вайна ў ёй разглядаецца праз успрыняцце яе мірнымі жыхарамі, для якіх уласны хутар становіцца месцам здзекаў і гвалту, своеасаблівай Галгофай. Мінулая вайна, на думку В. Быкава, паказала, "якім высокім і якім нізкім можа быць чалавек, да якой велічы могуць узняцца адны і да якой нізасці апусціцца другія". Таму ў творы пісьменнік (выдатны псіхолаг) імкнецца выявіць прычыны здрадніцтва, прыстасавальніцтва, маральнага падзення адных і духоўнай велічы, высакароднасці, нязломнасці духу другіх. Зразумела, што здрадніцтва не можа нарадзіцца далёка ад нас, саміх сябе. Яно найбольш праяўляецца ў часы цяжкіх выпрабаванняў, калі чалавек стаіць на мяжы выбару паміж жыццём і смерцю. Адны выбіраюць жыццё і тым самым здраджваюць сабе, радзіме, народу, пачынаюць прыслужваць іншаму рэжыму, прыстасоўваюцца да выгаднай для сябе сітуацыі. Другія (напрыклад, Сцепаніда) з першых дзён не мірацца з новымі парадкамі, свядома канфліктуюць з ня гасцямі, змагаюцца з ворагам да апошняга ўздыху. "Сваімі" і адначасова чужымі ў аповесці паказаны Гуж, Каландзёнак і Недасека. Сярод усіх паліцаяў сваёй жорсткасцю, бесчалавечнасцю вылучаўся Гуж, які яшчэ да вайны, пасля раскулачвання бацькі, з абрэзам паляваў на людзей. У перыяд акупацыі ён зноў адчуў сваю сілу. Упіваючыся неабмежаванай уладай, Гуж здзекаваўся з людзей не толькі па загадзе немцаў, але і дзеля свайго задавальнення. З лютай нянавісцю спрабаваў ён адпомсціць за даўнюю крыўду. Яшчэ больш небяспечным (з-за сваёй затоенасці, непрадказальнасці ўчынкаў) з'яўляецца Каландзёнак — "няўклюда лягчоная, ні хлопец, ні дзеўка — паскуда адна". У гады калектывізацыі ён прыкідваўся прыхільнікам новых змен, дапамагаў адшукваць "ворагаў" народа і за паклёпніцкі данос нават быў узнагароджаны рэквізаванымі ботамі. З прыходам фашыстаў ён з лёгкасцю і спраўна стаў служыць фашысцкай сістэме так жа, як калісьці служыў савецкай уладзе. В. Быкаў, удзяляючы ў аповесці значнае месца паліцаям, бачыў у іх затоенасці, скрытвасці, прыстасавальніцтве не меншую небяспечнасць, чым у заведама адкрытай чалавеказабойчай палітыцы ворагаў-чужынцаў. Немцам-захопнікам В. Быкаў у аповесці адводзіць не так многа ўвагі. З імі мы сустракаемся толькі тады, калі яны некалькі дзён жылі ў хаце Сцепаніды і Петрака. Але і гэтага дастаткова, каб упэўніцца ў тым, што перад намі заваёўнікі, якія ўсімі магчымымі сродкамі будуць імкнуцца да панавання і знішчэння існуючага ладу. Фашысты з'яўляюцца адкрытымі ворагамі, і ад іх нельга чакаць асаблівай павагі, міласэрнасці. Горшыя за іх з-за сваёй затоенасці, скрытнасці, непрадказальнасці дзеянняў паліцаі, якія не часова, а ўжо назаўсёды сталі чужымі для аднавяскоўцаў і якім ніколі не давяралі ворагі. Такім чынам, чужых у аповесці "Знак бяды" можна ўмоўна падзяліць на дзве катэгорыі: чужыя, якія адначасова з'яўляюцца ворагамі-захопнікамі, і былыя свае людзі, якія з-за здрады і прадажнасці сталі чужымі для свайго народа. Аўтар сцвярджае, што свае "чужыя" больш страшныя за адкрытага ворага, яны здольны служыць любому злу, якое знаходзіцца пры ўладзе. Вайна — тая крытычная сітуацыя ў жыцці герояў твора, калі выяўляецца іх сапраўдная сутнасць: сутнасць чалавечая або звярыная, дзікунская. На жаль, праблема сваіх — "чужых" застаецца актуальнай і для нашага часу.
Во-вторых, пострадала Бэла. Сначала ей было плохо от того, что ее похитил наш герой, она хотела вернутся домой, но потом привыкла. И трагедией для нее обернулась ее же смерть
В-третьих, пострадала семья Бэлы, потому что они потеряли свою дочь и из их семьи ушел навсегда Азамат. Они потеряли детей.
В-четвертых, для Максима Максимыча. Он считал, что Печорин стал ему другом, считал его близким человеком. Ему тоже было больно из-за смерти Бэлы, но еще больше обиднее ему стало, когда Печорин просто отверг его при встрече, когда он не пришел, а Максим Максимыч ждал, а Григорий даже не ответил его объятиям. Возможно, в штабс-капитане что-то сломалось, утратилось значение дружбы.