твір-есе на тему "Найважче нещастя бути щасливим у минулому"​

Служил на Кавказе офицер Жилин. Пришло ему письмо от матери и он решил съездить в отпуск домой. Но по дороге его и ещё одного русского офицера Костылина схватили татары (по вине Костылина, так как Костылин должен был прикрывать Жилина, но увидев татар начал убегать от них. Костылин предал Жилина). Татарин, который взял в плен русских офицеров продал их другому татарину. Их держали в кандалах в одном сарае.

Татары заставили офицеров написать письмо домой с требованием выкупа. Костылин написал, а Жилин специально написал другой адрес, так как знал, что выкупить его некому (старушка мама и так бедно жила). Жили они так целый месяц. К Жилину привязалась хозяйская дочка девочка Дина, она носила ему тайком лепешки и молоко, а он делал для нее куколок. Жилин стал думать как им с Костылиным сбежать из плена, начал копать подкоп в сарае.

И однажды ночью они сбежали. Убежали в лес, но Костылин стал отставать и ныть, так как ему сапогами ноги натерло. И так из-за Костылина они далеко не ушли, их заметил один татарин, который проезжал по лесу. Он сказал хозяевам заложников и их быстро догнали с собаками. Пленникам надели кандалы и больше не снимали даже ночью, а также посадили их в другое место в яму аршин пяти. Но Жилин все равно не отчаялся. Все думал, как ему убежать. И его Дина, она ночью принесла длинную палку и спустила её в яму, по ней и вылез Жилин наверх. А Костылин остался, не захотел убегать: испугался, да и сил не было.

Жилин отошел подальше от деревни и хотел снять колодку, но у него ничего не получилось. Дина дала ему в дорогу лепешек, а потом стала плакать, прощаясь с Жилиным: она к нему очень привязалась, так как он был очень добр с ней. И Жилин стал уходить все дальше и дальше, хоть колодка и очень мешала, когда силы закончились он полз, так он дополз до поля, за которым были уже свои русские. Но Жилин боялся, что его заметят татары, когда будет пересекать поле. Только подумал глядь: налево, на бугре, стоят трое татар, десятины на две. Увидали его, пустились к нему. Так сердце у него и оборвалось. Замахал руками, закричал что было духу своим: Братцы! Выручай! Братцы! Услыхали Жилина казаки и бросились наперерез татарам. Испугались татары не доезжаючи стали останавливаться. Так и казаки Жилина. Рассказал им Жилин, как с ним все было, и говорит: Вот и домой съездил, женился! Нет, уж видно не судьба моя. И остался служить на Кавказе. А Костылина только ещё через месяц выкупили за пять тысяч. Еле живого привезли.

ответ:

объяснение:

паўлінка і пан быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі  

"паўлінка". увесь сюжэт п'есы будуецца на ўленні і  

і гэтых двух герояў. такі прыём дазволіў аўтару стварыць не  

толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную  

беларускую камедыю.  

паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі  

прама або ўскосна звязаны з ёю. хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,  

з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. паўлінка — маладая, прыгожая і  

прывабная сялянская дзяўчына. у потайкі ад бацькі яна сустракаецца са  

сваім каханым сялянскім хлопцам якімам, якога яе бацька ненавідзіць за  

"палітыку". для далейшага развіцця п'есы я. купала выкарыстоўвае даволі  

распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк  

сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму  

купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. звычайна, здавалася б,  

сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.  

за знешняй згодай паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на  

кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.  

быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў  

крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і  

падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў паўлінкі і яе  

бацькі). быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. ён са скуры вылузваецца дзеля  

таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і паўлінкай сваю "вышэйшасць" і  

"разумнейшасць". дзеля гэтага быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім  

"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. яму здаецца, што  

дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць  

сваю згоду на шлюб. зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька  

паўлінкі сцяпан крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім іўся. поўны  

гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных  

сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан адольф. аднак усё  

гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. таму быкоўскі  

дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем  

сцяпана крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. аднак пан быкоўскі не звяртае  

на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю  

"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. у  

выніку нават сам крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю  

выганяе пана са сваёй хаты.  

паўлінка, пан быкоўскі — гэта своеасаблівая пара  

герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага  

беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".  

сватанне быкоўскага выклікае ў паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,  

калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана  

нічога больш няма, — пагарду. паўлінка разумее, што не так лёгка  

перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. таму яна скарыстоўвае іншы  

шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан быкоўскі, а  

потым сама выбірае свой лёс.  

сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан  

быкоўскі вучыць паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова  

прымаюць за выкрадальніка паўлінкі. у я. купалы гэта зусім не смех дзеля  

смеху. вобразам паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць  

простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,  

які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.  

п'еса, напісаная на пачатку xx ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.  

"быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "пінскай шляхце" в.  

дуніна-марцінкевіча, "модным шляхцюку" к. каганца. я. купала ў вобразе  

быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы  

літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз адольфа быкоўскага стаў  

сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,  

назыўное.  

надеюсь