Стихотворение Пушкина "Анчар" адресовано 1828 годом. К этому времени поэт возвратился из ссылки и понял, что его планам не сбыться: каждое его произведение будет подвергнуто жесточайшей цензуре. В этом году против Пушкина возбудили обвинение по поводу поэмы "Гаврилиада", которую цензоры сочли безбожной, ибо она являлась пародией на Евангелие, к тому же его стихотворение "Андрей Шенье" было признано антиправительственным. Чтобы создать образ деспота, безжалостно уничтожающего все живое, Пушкин и обратился к древней легенде острова Ява про ядовитое дерево.
У краю зялёных дуброў і шырокіх палёў па старажытнай зямлі славян - рускіх, беларусаў, украінцаў - шмат стагоддзяў падрад павольна і велічна цячэ паўнаводны Днепр. Той, хто хоць раз у жыцці змог пабываць на яго беразе , ужо ніколі не забудзецца гэтай казачнай прыгажосці. Высокія берагі ракі скрозь пакрыты зараснікамі дрэў і хмызняка. Разгалістыя вербы і таполі ў самай вады - ўпадабанае месца для шпацыраў у закаханых . Маладыя прыходзяць да ракі і падоўгу сядзяць у цені дрэў, саграваючыся ад абдымак і пацалункаў і дорачы рацэ ўсмешкі і гарачае святло сваіх вачэй. Кожны год у дні летняга сонцастаяння перад святам Івана Купалы Днепр імкнецца мацней насычыцца крышталёва чыстай ключавой вадой са сваіх падземных крыніц. Людзі ведаюць, што ў самыя доўгія дні года вада , агонь і зямля валодаюць велізарнай сілай. Тым часам сонца аддае зямлі шмат свайго цяпла і святла, а матухна-зямля, увабраўшы ў сябе гэту цудатворную сілу, дорыць яе раслінам. У дзень Івана Купалы ўсе лугавыя і лясныя травы становяцца гаючымі. Раніцай дзяўчыны ідуць у лясы і на лугі , каб сабраць іх і ўмыцца чыстай ранішняй расой. Калісьці тут, на высокім маляўнічым беразе Дняпра ў маленькай хатцы жыла-пажывала слаўная і вельмі прыгожая дзяўчына Вольга. У тую знамянальную раніцу на Івана Купалу як толькі першыя прамяні гарачага ліпеньскага сонца дакранулісь да верхавін прыбярэжных верб і таполяў , яна пайшла ў лес за гаючай травой. Выйдучы на палянку, Вольга сабрала ў далонькі маленькія бліскучыя расінкі і памылася імі. Дзяўчына ведала, што па народным павер'і, ранішняя купальская раса робіць твар свяжэй і прыгажэй. Як добра ў гэту раніцу было ў лесе! Вальгута даволі часта прыходзіла сюды і вывучыла ўсе лясныя расліны. У лесе было шмат розных кветак і травы, але самай любай кветкай для яе заўсёды заставалася толькі далікатная і пахкая начная фіялка. Неўзабаве кошык дзяўчыны напоўніўся гаючай травой , і яна пайшла дамоў. А каля хаты Вольгу ўжо чакаў Iванька. Гэты малады чалавек даўно заляцаўся да яе, ён кахаў дзяўчыну горача і пяшчотна, але ніяк не мог прызнацца ёй у гэтым. Як прыемна яму было ўбачыць сваю прыгажуню з поўным кошыкам пахкай лясной травы і кветак! Увечар, маладыя пайшлі да Дняпра, каб пакупацца. У берага ракі сабралася шмат дзяўчын і хлопцаў. Хтосьці купаўся, хтосьці пускаў па вадзе вянкі, хтосьці спяваў песні, хтосьці смяяўся, скачучы праз вогнішчы, запаленыя тутака на беразе. Столькі шуму, весялосці і радасці падарыла усім гэта свята ! Існуе павер'е , што вада і агонь у Купальскую ноч здымаюць з людзей усю нечысць, усе хваробы, даюць сілу . Вось і Вольга з Iванькой , выкупаўшыся ў Дняпроўскай вадзе , адразу ж адчулі прыліў бадзёрасці і сілы. - Вальгута! Давай сходзем ў лес. Можа быць, нам павязе, і мы знойдзем папараць кветку! - клікнуў Іван. - А што, можа і знойдзем! - пагадзілася дзяўчына. Узяўшыся за рукі, маладыя пайшлі па сцяжынцы да лесу, туды, за пагорак. Вядома, страшнавата было ісці ў цемру за паўгадзіну да поўначы. Але ў іх руках быў запалены факел, а з ім баяцца няма чаго. Калі што, агонь абароніць ад злых сіл, ад усякіх там ведзьмаў і лесуноў. Iванька хутка знайшоў куст папараці, і яны сталі чакаць. Роўна апоўначы неба асвяцілася выбліскам агню, а з папараці здаўся пунсовы агонь, падобны на кветку. Кветка хутка расла і паднімалася да неба. Але праз секунду агонь раптам растаў у ночы, быццам ніколі і не быў тут. -Які цуд! - здзівіліся маладыя. Ім было шкада, што агністая кветка так хутка знікла, але яны разумелі, што справа тут не абыйшлася без злых сіл. Бо кветка валодала магічнай сілай, і д'ябал не захацеў аддаваць яе ў рукі чалавеку. Але ўсё адно, зараз маладыя ведалі , якая яна , гэта чароўная папараць кветка . Iванька з Вольгай вырашылі нікому не распавядаць пра ўбачаную імі кветку, бо ўсё адно не павераць. А ў саміх яшчэ доўга перад вачамі стаяла выява чароўнай агністай кветкі, якая роўна апоўначы вырасла з сярэдзіны папараці. Бо ўсё гэта было такім незвычайным і загадкавым! Па дарозе дадому Вольга сказала: - Ведаеш, Iванька, не шкадуй, што мы не сарвалі папараць кветку. Падумай! Навошта нам патрэбна гэтая падманлівая кветка? Для мяне
Чтобы создать образ деспота, безжалостно уничтожающего все живое, Пушкин и обратился к древней легенде острова Ява про ядовитое дерево.
Кожны год у дні летняга сонцастаяння перад святам Івана Купалы Днепр імкнецца мацней насычыцца крышталёва чыстай ключавой вадой са сваіх падземных крыніц. Людзі ведаюць, што ў самыя доўгія дні года вада , агонь і зямля валодаюць велізарнай сілай. Тым часам сонца аддае зямлі шмат свайго цяпла і святла, а матухна-зямля, увабраўшы ў сябе гэту цудатворную сілу, дорыць яе раслінам. У дзень Івана Купалы ўсе лугавыя і лясныя травы становяцца гаючымі. Раніцай дзяўчыны ідуць у лясы і на лугі , каб сабраць іх і ўмыцца чыстай ранішняй расой.
Калісьці тут, на высокім маляўнічым беразе Дняпра ў маленькай хатцы жыла-пажывала слаўная і вельмі прыгожая дзяўчына Вольга. У тую знамянальную раніцу на Івана Купалу як толькі першыя прамяні гарачага ліпеньскага сонца дакранулісь да верхавін прыбярэжных верб і таполяў , яна пайшла ў лес за гаючай травой. Выйдучы на палянку, Вольга сабрала ў далонькі маленькія бліскучыя расінкі і памылася імі. Дзяўчына ведала, што па народным павер'і, ранішняя купальская раса робіць твар свяжэй і прыгажэй. Як добра ў гэту раніцу было ў лесе! Вальгута даволі часта прыходзіла сюды і вывучыла ўсе лясныя расліны. У лесе было шмат розных кветак і травы, але самай любай кветкай для яе заўсёды заставалася толькі далікатная і пахкая начная фіялка.
Неўзабаве кошык дзяўчыны напоўніўся гаючай травой , і яна пайшла дамоў. А каля хаты Вольгу ўжо чакаў Iванька. Гэты малады чалавек даўно заляцаўся да яе, ён кахаў дзяўчыну горача і пяшчотна, але ніяк не мог прызнацца ёй у гэтым. Як прыемна яму было ўбачыць сваю прыгажуню з поўным кошыкам пахкай лясной травы і кветак!
Увечар, маладыя пайшлі да Дняпра, каб пакупацца. У берага ракі сабралася шмат дзяўчын і хлопцаў. Хтосьці купаўся, хтосьці пускаў па вадзе вянкі, хтосьці спяваў песні, хтосьці смяяўся, скачучы праз вогнішчы, запаленыя тутака на беразе. Столькі шуму, весялосці і радасці падарыла усім гэта свята !
Існуе павер'е , што вада і агонь у Купальскую ноч здымаюць з людзей усю нечысць, усе хваробы, даюць сілу . Вось і Вольга з Iванькой , выкупаўшыся ў Дняпроўскай вадзе , адразу ж адчулі прыліў бадзёрасці і сілы.
- Вальгута! Давай сходзем ў лес. Можа быць, нам павязе, і мы знойдзем папараць кветку! - клікнуў Іван.
- А што, можа і знойдзем! - пагадзілася дзяўчына.
Узяўшыся за рукі, маладыя пайшлі па сцяжынцы да лесу, туды, за пагорак. Вядома, страшнавата было ісці ў цемру за паўгадзіну да поўначы. Але ў іх руках быў запалены факел, а з ім баяцца няма чаго. Калі што, агонь абароніць ад злых сіл, ад усякіх там ведзьмаў і лесуноў. Iванька хутка знайшоў куст папараці, і яны сталі чакаць. Роўна апоўначы неба асвяцілася выбліскам агню, а з папараці здаўся пунсовы агонь, падобны на кветку. Кветка хутка расла і паднімалася да неба. Але праз секунду агонь раптам растаў у ночы, быццам ніколі і не быў тут.
-Які цуд! - здзівіліся маладыя.
Ім было шкада, што агністая кветка так хутка знікла, але яны разумелі, што справа тут не абыйшлася без злых сіл. Бо кветка валодала магічнай сілай, і д'ябал не захацеў аддаваць яе ў рукі чалавеку. Але ўсё адно, зараз маладыя ведалі , якая яна , гэта чароўная папараць кветка .
Iванька з Вольгай вырашылі нікому не распавядаць пра ўбачаную імі кветку, бо ўсё адно не павераць. А ў саміх яшчэ доўга перад вачамі стаяла выява чароўнай агністай кветкі, якая роўна апоўначы вырасла з сярэдзіны папараці. Бо ўсё гэта было такім незвычайным і загадкавым!
Па дарозе дадому Вольга сказала:
- Ведаеш, Iванька, не шкадуй, што мы не сарвалі папараць кветку.
Падумай! Навошта нам патрэбна гэтая падманлівая кветка? Для мяне