Бірінші дүниежүзілік соғыс, оның артын ала келген революциялық өзгерістер, бүкіл Кеңес елінің кеңістігін қамтыған азамат соғысы қазақ даласына да орасан зор ауыртпалықтар ала келді. 1916—1921 жылдар арасында аштықтан қырылған және оққа ұшқан қазақтардың саны 800 мыңға, ал атамекенінен көшіп кеткендердің саны 200 мың адамға жетті. Бұл сол кезеңдегі қазақ халқының шамамен бестен бір бөлігі еді. Ал 1921— 1922 жылдардағы ашаршылық қазақ қоғамын біржолата тұралатып кетті. Шаруашылық дағдарысы жұмыссыздардың санын күрт өсіріп, кедей-жатақтардың қоғамдағы үлес салмағын ұлғайтып жіберді. Жаңа ғана орнаған кеңестік билік күйзеліске ұшыраған қоғамның әл-ауқатын жөндеу және жақсарту қамына кірісудің орнына ең алдымен саяси мәселелерді шешуге басымдылық берді. Қоғамдық құрылыстың мұндай сипат алуы 1923 жылы 17—22 наурыз күндері Орынбор қаласында болып өткен Қазақ партия ұйымының III конференциясында анық байқалды. Ресей Коммунистік партиясы Орталық Комитетінің өкілі Е.Ярославский мен Қазақ үкіметі төрағасының орынбасары А.Вайнштейн өздерінің баяндамалары мен сөйлеген сөздерінде ендігі уақытта ұлттық мүддеге қатысты мәселелерге басымдылық беруден бас тартып, назарды бұқара халықтың таптық санасын көтеру ісіне бұруды талап етті.
Бұл іс жүзінде Қазақ елінің өзін-өзі басқару, мемлекеттік басқару ісінде жергілікті ерекшеліктерді ескеру, мемлекеттік аппаратты қазақтандыру және басқа осы сияқты жалпыұлттық мәселелерді тым көп көтеруді тоқтату жөнінде орталықтан берілген нұсқау еді. Сонымен бірге ұлт мәселесінде «ұстамдылыққа» шакырған орталық, оның есесіне тапаралық қатынастар мәселесінде ымырашылдыққа жол бермеуге, қазақ кедейлерінің «әлі оянбаган таптық түйсігін» шайқап, оларды байларға қарсы қоюға үндеді. Бұл қазақ қоғамында үлес салмағы болар болмас (0,5%-ға да жетпейтін) байлар табына және олардың меншігіне «қызыл гвардиялық шабуылға» өтуге жасалған даярлықтың көрінісі еді.
Когда я был еще совсем маленьким, то всегда верил в разные чудеса, например, в существование волшебников, магии и приведений. Именно поэтому, мой старший брат часто любил подшучивать надо мной, будто бы они все существуют и, согласно придуманной им легенде, живут где-то в нашей квартире, но показываются только ночью.
Я долго спорил с ним, что все это не правда, но поверив его аргументам, решил, что, быть может, мой брат не ошибается, а все эти загадочные существа на самом деле живут у нас дома. Тем более что каждую ночь куда-то исчезали конфеты из вазы, а брат всегда находился в поле зрения. Мне хотелось, во что бы то ни стало увидеть ночных воров, а потому, мы с братом договорились, что ночью будем дежурить по очереди и, когда один что-то заметит, что сразу же разбудит второго.
Естественно, план с треском провалился, с наступлением полуночи мы уже крепко спали и никаких приведений не увидели. Так мы пытались дежурить поочередно еще пару раз, но и это все не увенчалось успехом. Тогда нам пришла в голову идея, просто следить за происходящим в комнате вместе, чтобы уж точно ничего не пропустить.
Мы вооружились фонариками и затаились под одеялами, чтобы, как только что-то подозрительное начнет происходить – сразу же включить фонарики и поймать приведение с поличным. Ну вот, на часах была полночь и мы все еще не спали, но в комнате была идеальная тишина, что можно было услышать даже машину, проезжающую на другом конце улице.
Неожиданно, дверь в нашу комнату начала приоткрываться, а потом послышалось шуршание фантиков. В этот момент мы больше не могли ждать, а потому, за секунду включили фонарики, откинули одеяла и с криком «Кто ты?», уставились на дверь. Не знаю, кто в тот момент испугался больше, мы, увидев странное приведение в белом халате и тапочках или папа, на которого с криками были направлены фонарики. Так мы и раскрыли преступление пропажи конфет по ночам, а призраков мы больше не ловили.
Бірінші дүниежүзілік соғыс, оның артын ала келген революциялық өзгерістер, бүкіл Кеңес елінің кеңістігін қамтыған азамат соғысы қазақ даласына да орасан зор ауыртпалықтар ала келді. 1916—1921 жылдар арасында аштықтан қырылған және оққа ұшқан қазақтардың саны 800 мыңға, ал атамекенінен көшіп кеткендердің саны 200 мың адамға жетті. Бұл сол кезеңдегі қазақ халқының шамамен бестен бір бөлігі еді. Ал 1921— 1922 жылдардағы ашаршылық қазақ қоғамын біржолата тұралатып кетті. Шаруашылық дағдарысы жұмыссыздардың санын күрт өсіріп, кедей-жатақтардың қоғамдағы үлес салмағын ұлғайтып жіберді. Жаңа ғана орнаған кеңестік билік күйзеліске ұшыраған қоғамның әл-ауқатын жөндеу және жақсарту қамына кірісудің орнына ең алдымен саяси мәселелерді шешуге басымдылық берді. Қоғамдық құрылыстың мұндай сипат алуы 1923 жылы 17—22 наурыз күндері Орынбор қаласында болып өткен Қазақ партия ұйымының III конференциясында анық байқалды. Ресей Коммунистік партиясы Орталық Комитетінің өкілі Е.Ярославский мен Қазақ үкіметі төрағасының орынбасары А.Вайнштейн өздерінің баяндамалары мен сөйлеген сөздерінде ендігі уақытта ұлттық мүддеге қатысты мәселелерге басымдылық беруден бас тартып, назарды бұқара халықтың таптық санасын көтеру ісіне бұруды талап етті.
Бұл іс жүзінде Қазақ елінің өзін-өзі басқару, мемлекеттік басқару ісінде жергілікті ерекшеліктерді ескеру, мемлекеттік аппаратты қазақтандыру және басқа осы сияқты жалпыұлттық мәселелерді тым көп көтеруді тоқтату жөнінде орталықтан берілген нұсқау еді. Сонымен бірге ұлт мәселесінде «ұстамдылыққа» шакырған орталық, оның есесіне тапаралық қатынастар мәселесінде ымырашылдыққа жол бермеуге, қазақ кедейлерінің «әлі оянбаган таптық түйсігін» шайқап, оларды байларға қарсы қоюға үндеді. Бұл қазақ қоғамында үлес салмағы болар болмас (0,5%-ға да жетпейтін) байлар табына және олардың меншігіне «қызыл гвардиялық шабуылға» өтуге жасалған даярлықтың көрінісі еді.
Когда я был еще совсем маленьким, то всегда верил в разные чудеса, например, в существование волшебников, магии и приведений. Именно поэтому, мой старший брат часто любил подшучивать надо мной, будто бы они все существуют и, согласно придуманной им легенде, живут где-то в нашей квартире, но показываются только ночью.
Я долго спорил с ним, что все это не правда, но поверив его аргументам, решил, что, быть может, мой брат не ошибается, а все эти загадочные существа на самом деле живут у нас дома. Тем более что каждую ночь куда-то исчезали конфеты из вазы, а брат всегда находился в поле зрения. Мне хотелось, во что бы то ни стало увидеть ночных воров, а потому, мы с братом договорились, что ночью будем дежурить по очереди и, когда один что-то заметит, что сразу же разбудит второго.
Естественно, план с треском провалился, с наступлением полуночи мы уже крепко спали и никаких приведений не увидели. Так мы пытались дежурить поочередно еще пару раз, но и это все не увенчалось успехом. Тогда нам пришла в голову идея, просто следить за происходящим в комнате вместе, чтобы уж точно ничего не пропустить.
Мы вооружились фонариками и затаились под одеялами, чтобы, как только что-то подозрительное начнет происходить – сразу же включить фонарики и поймать приведение с поличным. Ну вот, на часах была полночь и мы все еще не спали, но в комнате была идеальная тишина, что можно было услышать даже машину, проезжающую на другом конце улице.
Неожиданно, дверь в нашу комнату начала приоткрываться, а потом послышалось шуршание фантиков. В этот момент мы больше не могли ждать, а потому, за секунду включили фонарики, откинули одеяла и с криком «Кто ты?», уставились на дверь. Не знаю, кто в тот момент испугался больше, мы, увидев странное приведение в белом халате и тапочках или папа, на которого с криками были направлены фонарики. Так мы и раскрыли преступление пропажи конфет по ночам, а призраков мы больше не ловили.