«Ел намысы – ер намысы» деген мақал жолдарымен толықтай келісемін. Қазақ халқы қашанда намысты ту етіп, биік қойған ұлт. Ұл балаларды кішкене күндерінен намысты қолдан бермеуге тәрбиелеп, бастарын идірмей, үміттерін сөндірмей өсірген халықпыз. Ар – намыс туралы мақал – мәтелдер де жетерлік, солардың ішінде маған ең ұнайтыны - «Ерді намыс өлтіреді, қоянды намыс өлтіреді». Демек, намыссыздық адам бойындағы жағымсыз қасиет.
Менің ойымша, намыстың жоғары болуы отаншылдыққа бастайды, адам бойында патриоттық сезімдерді оятып, елін, жерін, ұлтын ерекше қадірлеуге үйретеді. Яғни, намыс адамның жан дүниесі мен Отанының, отбасының, ұлтының, қоршаған орта мен қоғамының мәнін сезінуімен оянып, соның амандығы мен бүтіндігі үшін күресінен көрініс табады. Бойында ұлттық намысы бар адам әрқашан мәдениетін, тілін, дінін, салт – дәстүрін қастерлейді. Намысшылдық қасиет отбасымызда өз бастауын алып, ата – анамыздың үлгісімен өз жалғасын табады. Қандай заман болмасын, бізді ұлт қылған, тәуелсіз ел қылған осы намыс екенін ұмытпағанымыз жөн. Ұлттық намысымызды сақтай білейік, жүрегі «қазақ» деп соғатын намысқой жігіттеріміз көп болғай! Ұлттық ар – намысымызды сақтай білсек, ар – ождан да биік болады.
Герой легенды - юноша Данко. Ради свободы своего племени идет на величайшую жертву, испытывая при этом счастье. О подвиге Данко напоминают потомкам красивые голубые искры.
От болотного смрада стали погибать люди племени, в котором жил Данко. Жутко и безысходно становилось вокруг. Измученные люди хотели уже идти на поклон к врагу, пожертвовав своей волей. И только один, молодой красавец по имени Данко, не захотел терять свою волю, и решился вывести соплеменников из темного леса. Его не смутили предстоящие трудности. Но когда во время пути стало очень сложно и страшно, соплеменники набросились на Данко с обвинениями: не надо было ему, молодому и неопытному, браться за такое трудное дело. Разъяренные, стояли они вокруг него, нельзя было от них ожидать пощады. Юноше не страшна была собственная смерть – соплеменники показались ему жалкими и бес а он любил людей. Данко разорвал руками себе грудь и вырвал из неё свое сердце. Оно пылало, как солнце, и весь лес замолчал, освещенный «этим факелом любви к людям»: «- Идем! – крикнул Данко и бросился вперед на свое место, высоко держа свое сердце и освещая им путь людям». Горящее сердце юноши людей от неминуемой гибели. Много воды утекло с тех пор, а подвиг смельчака Данко остался жить в народе. И всё потому, что он «любил подвиги. А когда человек любит подвиги, он всегда умеет их сделать и найдет где это можно. В жизни… всегда есть место подвигам». Главную задачу Горький видел в показе потенциальных возможностей Человека, в бескорыстной любви к окружающим, в пожертвовать собой, когда это необходимо. В своем рассказе «Старуха Изергиль» писатель выразил все это в форме легенд о Ларре и Данко.
Ел намысы – ер намысы
«Ел намысы – ер намысы» деген мақал жолдарымен толықтай келісемін. Қазақ халқы қашанда намысты ту етіп, биік қойған ұлт. Ұл балаларды кішкене күндерінен намысты қолдан бермеуге тәрбиелеп, бастарын идірмей, үміттерін сөндірмей өсірген халықпыз. Ар – намыс туралы мақал – мәтелдер де жетерлік, солардың ішінде маған ең ұнайтыны - «Ерді намыс өлтіреді, қоянды намыс өлтіреді». Демек, намыссыздық адам бойындағы жағымсыз қасиет.
Менің ойымша, намыстың жоғары болуы отаншылдыққа бастайды, адам бойында патриоттық сезімдерді оятып, елін, жерін, ұлтын ерекше қадірлеуге үйретеді. Яғни, намыс адамның жан дүниесі мен Отанының, отбасының, ұлтының, қоршаған орта мен қоғамының мәнін сезінуімен оянып, соның амандығы мен бүтіндігі үшін күресінен көрініс табады. Бойында ұлттық намысы бар адам әрқашан мәдениетін, тілін, дінін, салт – дәстүрін қастерлейді. Намысшылдық қасиет отбасымызда өз бастауын алып, ата – анамыздың үлгісімен өз жалғасын табады. Қандай заман болмасын, бізді ұлт қылған, тәуелсіз ел қылған осы намыс екенін ұмытпағанымыз жөн. Ұлттық намысымызды сақтай білейік, жүрегі «қазақ» деп соғатын намысқой жігіттеріміз көп болғай! Ұлттық ар – намысымызды сақтай білсек, ар – ождан да биік болады.
От болотного смрада стали погибать люди племени, в котором жил Данко. Жутко и безысходно становилось вокруг. Измученные люди хотели уже идти на поклон к врагу, пожертвовав своей волей. И только один, молодой красавец по имени Данко, не захотел терять свою волю, и решился вывести соплеменников из темного леса. Его не смутили предстоящие трудности.
Но когда во время пути стало очень сложно и страшно, соплеменники набросились на Данко с обвинениями: не надо было ему, молодому и неопытному, браться за такое трудное дело. Разъяренные, стояли они вокруг него, нельзя было от них ожидать пощады.
Юноше не страшна была собственная смерть – соплеменники показались ему жалкими и бес а он любил людей. Данко разорвал руками себе грудь и вырвал из неё свое сердце. Оно пылало, как солнце, и весь лес замолчал, освещенный «этим факелом любви к людям»:
«- Идем! – крикнул Данко и бросился вперед на свое место, высоко держа свое сердце и освещая им путь людям».
Горящее сердце юноши людей от неминуемой гибели. Много воды утекло с тех пор, а подвиг смельчака Данко остался жить в народе. И всё потому, что он «любил подвиги. А когда человек любит подвиги, он всегда умеет их сделать и найдет где это можно. В жизни… всегда есть место подвигам».
Главную задачу Горький видел в показе потенциальных возможностей Человека, в бескорыстной любви к окружающим, в пожертвовать собой, когда это необходимо. В своем рассказе «Старуха Изергиль» писатель выразил все это в форме легенд о Ларре и Данко.