Все ребята мечтают стать взрослыми. Я тоже с ранних лет мечтал об этом. Вот дорасту до дверной ручки, думал я, и стану взрослым. Но шло время, я вырастал из ботинок, мне сделалась мала кровать, а я все не взрослел.Я стал понимать, что дело не в росте. А в чем же? Долгое время не мог ответить на этот вопрос.В первый раз почувствовал себя взрослым, когда маму. Многие годы я не замечал ее усталости, ее переживаний, ее боли. А тут вдруг заметил и маму. Она несла большую тяжелую сумку с картошкой, и я первый раз в жизни подумал: «Ей, наверное, тяжело ». Я вцепился в сумку и понес ее вместе с мамой. Это было очень тяжело, но я вдруг испытал радость от этой тяжести: раз мне тяжело, значит, я здорово маме!Я стал внимательнее и к другим людям.Человек взрослеет не сразу. И каждый взрослеет в разное время, независимо от возраста.Такая жизнь не наступает сама собой. Ее человек должен создать только сам. И чем раньше вы это поймете, чем раньше сделаете свои первые самостоятельные шаги, тем больше вам будет сопутствовать удача. ;)
Пачаць сваю работу хочацца з радкоў твора Змітрака Бядулі «Зямля», у якіх пісьменнік гаворыць: «Зямля! Маці наша!.. Усе мы дзеці твае: і расліна, і жывёла, і чалавек». Сапраўды, Зямля — наш агульны зялёны дом. I трэба, каб усім у гэтым доме было ўтульна. Каб падтрымліваць парадак у нашым доме, мы прыкладаем намаганні: мыем посуд, прыбіраем у пакоі, выносім смецце. Зямля таксама патрабуе нашага клопату. Але, на жаль, усё часцей людзі адносяцца да прыроды па-спажывецку. Яны карыстаюцца яе багаццем, пры гэтым, як у творы А.Жука «Стары бабёр», не пакідаюць пасля сябе «ні прысадаў, ні травы, ні самое ракі». Людзі не разумеюць, што пазбаўляюць жылля звяроў. Або ў творы І.Пташнікава «Алені». Герой твора Язэп без шкадавання забівае аленя. Калі мы жывём у агульным доме, то трэба падтрымліваць добрасуседскія адносіны з усімі іншымі жыхарамі. Чалавек павінен быць гаспадаром і клапаціцца пра «братоў нашых меншых». Тое ж самае і з раслінамі. У вершы П. Панчанкі «Сармацкае кадзіла» паэта хвалюе тое, што Мы «ад зялёнай адракаемся радні». Знікаюць расліны, а тыя, што засталіся, амаль усе ў Чырвонай кнізе. Паветра, вада, зямля — усё забруджваецца. А гэта ўжо пагроза чалавеку. Мы павінны абараніць прыроду ад бяздушша і спажывецкіх адносін. Неабходна адказна ставіцца да ўсяго навакольнага, зрабіць кожны куточак зямлі прыгажэйшым. I тады не толькі мы, але і будучыя пакаленні змогуць пачуць бусліны клёкат і спеў жаўрука, пабываць на квітнеючым лузе і пясчаным беразе, пачуць шум бору і шапаценне калосся на ніве. Тады зямля будзе сапраўдным зялёным домам.
Сапраўды, Зямля — наш агульны зялёны дом. I трэба, каб усім у гэтым доме было ўтульна. Каб падтрымліваць парадак у нашым доме, мы прыкладаем намаганні: мыем посуд, прыбіраем у пакоі, выносім смецце. Зямля таксама патрабуе нашага клопату. Але, на жаль, усё часцей людзі адносяцца да прыроды па-спажывецку. Яны карыстаюцца яе багаццем, пры гэтым, як у творы А.Жука «Стары бабёр», не пакідаюць пасля сябе «ні прысадаў, ні травы, ні самое ракі». Людзі не разумеюць, што пазбаўляюць жылля звяроў. Або ў творы І.Пташнікава «Алені». Герой твора Язэп без шкадавання забівае аленя.
Калі мы жывём у агульным доме, то трэба падтрымліваць добрасуседскія адносіны з усімі іншымі жыхарамі.
Чалавек павінен быць гаспадаром і клапаціцца пра «братоў нашых меншых».
Тое ж самае і з раслінамі. У вершы П. Панчанкі «Сармацкае кадзіла» паэта хвалюе тое, што Мы «ад зялёнай адракаемся радні».
Знікаюць расліны, а тыя, што засталіся, амаль усе ў Чырвонай кнізе.
Паветра, вада, зямля — усё забруджваецца. А гэта ўжо пагроза чалавеку.
Мы павінны абараніць прыроду ад бяздушша і спажывецкіх адносін. Неабходна адказна ставіцца да ўсяго навакольнага, зрабіць кожны куточак зямлі прыгажэйшым. I тады не толькі мы, але і будучыя пакаленні змогуць пачуць бусліны клёкат і спеў жаўрука, пабываць на квітнеючым лузе і пясчаным беразе, пачуць шум бору і шапаценне калосся на ніве.
Тады зямля будзе сапраўдным зялёным домам.