Восстанови и запиши цифрами (2,5,3 и т.д.) последовательность действий из предложенных вариантов:1.Мама даёт краюшку хлеба; 2. Енисей; 3. Потеря затесей; 4. Знакомство с героями рассказа; 5. Игарец; 6. Поиск выхода из тайги; 7. Погоня за глухарём; 8. Густой туман; 9. Васютка, как заправский провожатый вёл рыбаков к рыбному месту. *
Что такое «затеси»? *
зарубки, отметки на стволах деревьев, которые делают для того, чтобы не потерять дорогу в тайге
Заводь
Гребень для головы
Прихожая в деревенской избе
Что нужно делать, если потерялся в лесу?
Запастись на ночь дровами
Реветь под деревом
Подготовить ночлег
Развести огонь
Съесть сразу всю еду в рюкзаке (сумке)
Найти источник с пресной водой
Поддаться панике
Бегать по лесу сломя голову
Что это за лакомство, как оно связано с произведением «Васюткино озеро»? *
Подпись отсутствует
Назови эпизоды из произведения, которые тебе запомнились
Кожний з нас коли-небудь робив учинки, про які згодом доводилося шкодувати. Це могло бути дія або навіть слово, сказана зопалу. А от через слово, вчасно не вимовленого вголос, щастя пройшло повз головного героя повести И. С. Тургенєва «Ася».
Н. Н. - молодий, досить забезпечений людина - знайомиться під час подорожі із братом і сестрою Гагиними. Молоді люди швидко знаходять загальну мову й незабаром стають друзями. Ася, сестра Гагина, спершу здається нам дівчиною дивної. Брат говорить, що «у їй серце дуже добре, але голова бідова». Знайомлячись із Асею ближче, ми довідаємося її як чесну, розумну, щиру, чуйну й надзвичайно чутливу дівчину. Вона обов'язково хоче залишити слід у житті, уважає, що «лестощі й боягузтво - самі дурні пороки».
Спілкуючись із незвичайною дівчиною, Н. Н. усе більше привязивается до неї. Довідавшись, що Ася любить його, Н. Н. розуміє: у його серці народжується відповідне почуття. Брат турбується про Асю. Я вважаю, що він має на це все підстави, тому що по-справжньому зрозуміти його сестру можуть деякі. В Асі «жодне почуття не буває вполовину», тому її любов Гагин порівнює із грозою. Н. Н. теж розуміє, що ніякі фальш, нещирість, недовіра неможливі у відносинах із цією дівчиною. Тому він так обережний на побаченні з Асею, боїться скривдити або ранити її обіцянкою, що після, можливо, не зможе виконати. Герой не зрозумів, що дівчині не потрібні були ніякі завірення й обіцянки: вона чекала одного тільки слова. І слова цього він не вимовив, хоча дуже незабаром зрозуміла, наскільки дорога для нього Ася, як він неї любить
Раптове зникнення Асі було застереженням для Н. Н. Незабаром дівчина виїхала. Завдяки незабутній зустрічі з Асею, він, зрозумів, що «у щастя немає завтрашнього дня; у нього немає й учорашнього; воно не пам'ятає минулого, не думає про майбутнє; у нього є сьогодення - і те не день, а мгновенье».
Часта я пытаюся ў сябе: як мы сустрэліся і чаму?
Памятаю, яшчэ калі вучылася ў школе, мне неяк не па-дзіцячы хацелася смутку, таямнічага, незвычайнага лёсу. Прайшлі гады - я спазнала смутак і зразумела, што навучыцца смутку нельга, як нельга навучыцца і радасці. На ўсё свой час. Яшчэ я ведаю цяпер, што з гадамі душа цішэе, лагаднее, супакойваецца, але не засынае: яна, як і раней, шукае радасці, толькі ведае ўжо, што хоча іменна яе. Вось чаму я думаю, што пасталелы чалавек большы рамантык, чым ён быў у раннім юнацтве. І калі я зразумела гэта, я сустрэла цябе. Раней бы мы не сустрэліся, бо не зразумелі б адно аднаго.
Памятаеш нашу першую сустрэчу?
Тою раніцай я заходзіла да сваіх знаёмых па апельсіны: яны недзе дастаюць іх, сказалі, што могуць дастаць і мне. А я падумала, што добра будзе занесці іх Лёльцы, сестрыной дачушцы: ты ведаеш, малой не вельмі соладка жывецца. Сястра даўно не ладзіць з мужам, усё не можа дараваць яму нейкія мужчынскія грахі - яны часта сварацца, а малое бегае ад бацькі да маці, не ведаючы, да каго хінуцца. А дзяўчынцы пяць год, і яна такая слаўная.
Той раніцай, памятаю, ішла я паўз кінатэатр. Памятаю, як пад ягоным дахам, недзе там, за шэрымі калонамі, заўзята чырыкалі вераб'і, унізе, ля ўвахода, прыбіральшчыца шчыравала з дзеркачом, а на сцяне, над ёю, ружова білася, то святлеючы, то робячыся гусцей, трапяткая сонечная плямка. І ўедліва-церпка пахла пылам. Я люблю, калі пахне пылам, а ў тую вясновую раніцу вуліца пахла яшчэ і свежымі булкамі, і духмянай кавай, і цвярозлівым халадком маладой зялёнай лістоты. Я паціху ішла сабе тратуарам і ўглядалася ў абліччы нячастых прахожых. Ты ведаеш, ты, можа, прыкмячаў гэта сцішанае, смужліва-мройнае ззянне, што бывае вясной на тварах у людзей, на тварах, ледзь кранутых першым загарам? Такое яшчэ можна заўважыць, зазірнуўшы чалавеку ў твар, калі на вуліцы ціхі і цёплы дождж. А ты заўважаў, што ў дождж хораша і лёгка думаецца, а на душы бывае так светла і ясна?
У тую раніцу ты быў такі спакойны, стомлена-ціхі нейкі, усмешлівы і лагодны. І ты так смешна і па-дзіцячы лёгка тады гаварыў. Памятаеш, калі я рассыпала на рагу вуліцы апельсіны і ты немаведама адкуль нахапіўся іх падбіраць?
Усё нібы ў тую раніцу спрыяла таму, каб мы сустрэліся з табою.
А якая была тады вясна! Дзе толькі не былі мы з табою тою вясной! У дождж да позняй ночы праседжвалі мы ў скверах, накрыўшыся тваім пінжаком, і, памятаеш, колькі разоў пачыналі думаць пра тое, каб некуды з'ехаць, далёка-далёка, у таямнічыя нікому не даступныя мясціны. Што за жаданні былі ў нас, няўжо каханню трэба, каб былі толькі яно і цэлы свет? Мы куплялі на вакзале білеты ўсё роўна на які цягнік - і колькі незнаёмых вёсак, рэчак, лясоў і палян неспадзявана адкрылі мы так для сябе. А кінатэатры на ўскраінах горада - старыя, са скрыпучымі лаўкамі, з вышараванай нагамі, выбітай да ямак падлогай? А сеансы, на якіх ад суседа па лаўцы часам нясцерпна пахла гарэлкай, у час якіх ірвалася лента і рабілася цёмна, хоць выкалі вока, і тады ў зале ўсчыналіся свіст, крык, не вельмі далікатныя жарты. Ніхто не ведаў там нічога пра нас, і гэта было прыемна, як, мусіць, прыемна было якому-небудзь прынцу са старога рамана, пераапранутаму жабраком.
А потым у нас пачаліся нелады. Ты як бы помсціў за нешта мне, як бы знарок стараўся абразіць мяне - які ты быў жорсткі і ў той жа час нейкі разгублены ў сваёй халоднай зласлівасці. Мне было з табою так цяжка. Навошта ты рабіў гэтак?
Толькі пазней я здагадалася, што ты раўнаваў мяне, што ты баяўся мяне страціць. І тады, зразумеўшы, я даравала табе ўсё.
Гэта было ўжо летам, пасля таго як я паехала з нашага горада, сказаўшы, што мы надакучылі адно аднаму, што нам трэба адпачыць, пабыць на адзіноце, разабрацца ў сваіх пачуццях.
Я паехала тады да цёткі, у ціхі і зялёны гарадок - былы абласны цэнтр. Мне якраз і трэба было гэта - цішыня, вузкія вуліцы, гаршкі з кветкамі, падвешаныя да ліхтарных слупоў, санлівыя жанчыны ў кіёсках з газетамі. Усё проста, зразумела і трошкі сумна. І ніхто не здзівіўся б, каб аднойчы на вуліцы паявіліся хоць бы козы.
У тым горадзе ёсць рака, а ў яе за горадам, ля невялікай вёскі, упадае, выліваючыся ў тры ручвы, неглыбокая халодная рэчка. Над правым ручвом - пясчаны бераг, парослы лазой, за ім - гара з шатрыстымі цёмнымі соснамі.
Кожны дзень я хадзіла на тую рэчку купацца.
Ляжыш на беразе - трымціць, снуецца ў шырокіх ручвах вада, бялеюць на рачных астраўках валуны, сіняя тамлівая смуга вісіць над вадою там, дзе робіць паварот рака, дзе пад гарой насыпанага самазваламі пяску ракоча пад'ёмнік, грузячы баржы. Хлапчукі з берага ловяць вудамі рыбу. У полудзень заходзяць у рэчку каровы, стаяць у вадзе, махаючы хвастамі, - плыве, пялёхкае рака, і паволі плыве час, цягучы, як звон конікаў у вушах.