Пушкин в своем произведении «Станционный смотритель» рассказывает своим читателям о нелегкой и безрадостной жизни простолюдинов. Конкретно о смотрителях на станциях. Действия происходили в те далекие времена, когда еще на Руси было крепостное право.
Пушкин хотел показать читателям, что за бестолковой казалось бы работой, кроется тяжелый и совсем неблагодарный труд. У станционных смотрителей всегда много работы и хлопот, им постоянно ставят в вину различные обстоятельства: и плохую погоду, и дорогу с ухабами, даже лошадей упрямых. И люди, которые волею судьбы оказываются на станции, считают смотрителей самыми плохими во всем мире. Хотя на самом деле они мирные и услужливые.
И вот Пушкин предъявляет нам главного персонажа произведения Самсона Вырина. Он жил такой же жизнью, как и все станционные смотрители. Он также сносил все оскорбления и унижения молча. Семья у него была неполная: он и его дочка Дунечка. Она уже в четырнадцать лет отцу по хозяйству, даже прислуживала путникам, которые останавливались на станции. Она была не только рукодельницей, но и красавицей. В начале автор описывает главного героя свежим и бодрым, хотя работы была и не из простых. Вырин был не озлобленным человеком.
Но горе меняет человека только несколько дней и мы видим уже перед собой старика, который спивался и был неухоженным. А причина – дочка сбежала с гусаром. Она стала обычной любовницей, а не женой. Писатель проявляет сочувствие к своему герою, для которого выше всего стоит его честь и достоинство. Сколько раз его била жизнь, но он держался. И вот за один миг все переменилось.
Самсон смог выдержать все невзгоды и нищету, но пустота в душе – это самая главная для него опасность. Он очень сильно переживал отъезд дочери, ведь прекрасно понимал, чем заканчиваются обычно такие истории.
Эта история закончилась плохо, потому что Вырин так и не смог вернуть дочь домой. Он стал чаще пить, и через какое-то время скончался от пьянства и горя. Образ смотрителя автор создал как обобщающую жизнь простых людей. Они были трудягами, но их может обидеть каждый, кто хочет. А они на самом деле имеют моральные устои и честность.
Араб тарихшысы әл - Марвази қарлұқтардың құрамында тоғыз тайпа болған деп жазған: үш жікіл, үш бескіл, бұлақ, көкеркін, тухси. Бұдан басқа лазана мен фаракия рулары аталады. Қарлұқ тайпаларының негізгі топтасқан жері – Алтай тауынан Балқаш көліне дейінгі аралық. Алтай тауынан Сырдарияның орталық ағысына дейінгі аймақты алып жатқан қарлұқтар 756 жылы түргештерден билікті алып, өз мемлекеттерін құрды. Қағанат орталығы – Суяб қаласы. 840 жылы қарлұқтар қырғыздармен бірігіп, Ұйғыр қағанатын жеңді. Осы жеңістен кейін Испиджаб қаласының билеушісі Білге Күл Қадыр - хан өзін қаған деп жариялайды. Самани әулеті мұсылман дінін тарату сылтауымен “ғазауат соғыс” жариялап, Испиджабты басып алады. Қала билеушісі саманилерге алым - салық төлеп тұруға міндетті болды. Саманилер Таразды басып алып, қалада мешіт салдырды. Саманилерге қарсы күресті Базар Арслан мен Оғұлшақ (Білге Күл Қадыр - ханның балалары) жүргізген. Қарлұқтардың арабтарға қарсы күресі 2 ғасырға жуық мерзімге созылды. Қарлұқ қағанатын ішкі тартыстар мен билік үшін күрес әлсіретті. Осыны пайдаланған Қашғардың түрік билеушілері 940 жылы Баласағұнды басып алды. Қағанат талқандалды. Баласағұнды екі жылдан кейін Сатұқ Боғра хан (Арсланның баласы) қайтарып алады. Осы ханның кезінде қарлұқтар арасында ислам дінін қабылдау басталды.
“Худуд әл - алам” қолжазбасында: “қарлұқтар тұрған аймақ – халық неғұрлым жиі қоныстанған және ең бай жерлер. Қарлұқтар елінде 25 қала мен қоныс бар” деп жазылған.
Қарлұқтарда аталарының зиратының басына тастан жасалған балбалдарды қою кең тараған. Түрік жазбаларында “Батыр ерлерін балбал етіп қойды” деген жазу табылды. 7 - 8 ғасырлардан құлпытас орнату дәстүрі дами бастады. Орхон - Енисей, Талас - Шу өзендері бойынан табылған түрік жазуларының ішіндегі ең атақтылары – “Күлтегін” мен “Тоныкөк” жазбалары. Бұл ескерткіштер Қарлұқ қағанатының кезінде түрік жазуының жаңа түрде дами бастағанын көрсетеді.
Пушкин в своем произведении «Станционный смотритель» рассказывает своим читателям о нелегкой и безрадостной жизни простолюдинов. Конкретно о смотрителях на станциях. Действия происходили в те далекие времена, когда еще на Руси было крепостное право.
Пушкин хотел показать читателям, что за бестолковой казалось бы работой, кроется тяжелый и совсем неблагодарный труд. У станционных смотрителей всегда много работы и хлопот, им постоянно ставят в вину различные обстоятельства: и плохую погоду, и дорогу с ухабами, даже лошадей упрямых. И люди, которые волею судьбы оказываются на станции, считают смотрителей самыми плохими во всем мире. Хотя на самом деле они мирные и услужливые.
И вот Пушкин предъявляет нам главного персонажа произведения Самсона Вырина. Он жил такой же жизнью, как и все станционные смотрители. Он также сносил все оскорбления и унижения молча. Семья у него была неполная: он и его дочка Дунечка. Она уже в четырнадцать лет отцу по хозяйству, даже прислуживала путникам, которые останавливались на станции. Она была не только рукодельницей, но и красавицей. В начале автор описывает главного героя свежим и бодрым, хотя работы была и не из простых. Вырин был не озлобленным человеком.
Но горе меняет человека только несколько дней и мы видим уже перед собой старика, который спивался и был неухоженным. А причина – дочка сбежала с гусаром. Она стала обычной любовницей, а не женой. Писатель проявляет сочувствие к своему герою, для которого выше всего стоит его честь и достоинство. Сколько раз его била жизнь, но он держался. И вот за один миг все переменилось.
Самсон смог выдержать все невзгоды и нищету, но пустота в душе – это самая главная для него опасность. Он очень сильно переживал отъезд дочери, ведь прекрасно понимал, чем заканчиваются обычно такие истории.
Эта история закончилась плохо, потому что Вырин так и не смог вернуть дочь домой. Он стал чаще пить, и через какое-то время скончался от пьянства и горя. Образ смотрителя автор создал как обобщающую жизнь простых людей. Они были трудягами, но их может обидеть каждый, кто хочет. А они на самом деле имеют моральные устои и честность.
Қарлұқ қағанаты (756 - 940 жылдар)
Конспект
Араб тарихшысы әл - Марвази қарлұқтардың құрамында тоғыз тайпа болған деп жазған: үш жікіл, үш бескіл, бұлақ, көкеркін, тухси. Бұдан басқа лазана мен фаракия рулары аталады. Қарлұқ тайпаларының негізгі топтасқан жері – Алтай тауынан Балқаш көліне дейінгі аралық. Алтай тауынан Сырдарияның орталық ағысына дейінгі аймақты алып жатқан қарлұқтар 756 жылы түргештерден билікті алып, өз мемлекеттерін құрды. Қағанат орталығы – Суяб қаласы. 840 жылы қарлұқтар қырғыздармен бірігіп, Ұйғыр қағанатын жеңді. Осы жеңістен кейін Испиджаб қаласының билеушісі Білге Күл Қадыр - хан өзін қаған деп жариялайды. Самани әулеті мұсылман дінін тарату сылтауымен “ғазауат соғыс” жариялап, Испиджабты басып алады. Қала билеушісі саманилерге алым - салық төлеп тұруға міндетті болды. Саманилер Таразды басып алып, қалада мешіт салдырды. Саманилерге қарсы күресті Базар Арслан мен Оғұлшақ (Білге Күл Қадыр - ханның балалары) жүргізген. Қарлұқтардың арабтарға қарсы күресі 2 ғасырға жуық мерзімге созылды. Қарлұқ қағанатын ішкі тартыстар мен билік үшін күрес әлсіретті. Осыны пайдаланған Қашғардың түрік билеушілері 940 жылы Баласағұнды басып алды. Қағанат талқандалды. Баласағұнды екі жылдан кейін Сатұқ Боғра хан (Арсланның баласы) қайтарып алады. Осы ханның кезінде қарлұқтар арасында ислам дінін қабылдау басталды.
“Худуд әл - алам” қолжазбасында: “қарлұқтар тұрған аймақ – халық неғұрлым жиі қоныстанған және ең бай жерлер. Қарлұқтар елінде 25 қала мен қоныс бар” деп жазылған.
Қарлұқтарда аталарының зиратының басына тастан жасалған балбалдарды қою кең тараған. Түрік жазбаларында “Батыр ерлерін балбал етіп қойды” деген жазу табылды. 7 - 8 ғасырлардан құлпытас орнату дәстүрі дами бастады. Орхон - Енисей, Талас - Шу өзендері бойынан табылған түрік жазуларының ішіндегі ең атақтылары – “Күлтегін” мен “Тоныкөк” жазбалары. Бұл ескерткіштер Қарлұқ қағанатының кезінде түрік жазуының жаңа түрде дами бастағанын көрсетеді.
Объяснение: