Заранее за ответ 1.Прочитайте текст. Текст 1.Возобновляемая энергия – это энергия, которую получают из источников, неисчерпаемых по человеческим меркам. Основной принцип такой энергетики, которую часто называют "зелёной", заключается в её извлечении из окружающей среды: света солнца, потоков воды, ветра, приливов и геотермального тепла. Такие источники пополняются естественным путём, поэтому и называются возобновляемыми.По этой причине важно отличать возобновляемые источники от альтернативных: хотя атомную энергию и не относят к традиционной энергетике, уран всё же остаётся исчерпаемым ресурсом.Сейчас в мире наблюдается бурное развитие ВИЭ (Возобновляемые Источники Энергии): в 2015 году они обеспечили около 19,3% всего энергопотребления человечества, и этот показатель растёт. Уже в 2017 году общая выработка электростанций на возобновляемых источниках достигла почти 2,2 тысячи гигаватт. Для сравнения, установленная мощность всех электростанций Казахстана к началу 2019-го была 21,9 гигаватт. При этом порядка 80% всей энергии у нас вырабатывается на угле.
Вариант 1
2. Определите тип текста

Описание
Повествование
Рассуждение
3. Определите стиль текста

Художественный
Публицистический
Официально-деловой
4. Определите жанр текста

Рассказ
Записка
Статья​

Бацька мой быў ляснічы. І дзед быў ляснічы і прадзед. І ўсе мае дзядзькі з бацькавага боку былі ляснічыя, лесаводы або яшчэ нейкім чынам былі звязаны з лесам і з навукай аб лесе. Стварылася вялікая лясная дынастыя, і нават мой малы пляменнік толькі і трызніць, што аб дзедавай прафесіі.З гэтай дынастыі адзін я, на гаротнае засмучэнне бацькі і дзеда, выявіўся вырадкам. Стаў мастаком-анімалістам. Тым, хто малюе звяроў.Тата прымірыўся з гэтай здрадай толькі пасля таго, як, па доўгім роздуме, пераканаў сябе, што звяры – гэта таксама лес, што я аддаю перавагу замалёўкам у лесе, а не ў звярынцы. Ну, і яшчэ пасля таго – гэта, урэшце, справы не датычыцца, – калі работы мае да нябёс расхваліў славуты анімаліст Васіль Аляксеевіч Ватагін.Але справа не ўва мне і не ў маёй працы. Яна сама гаворыць за сябе на выстаўках і ў музеях. Гаворыць менавіта столькі – ні болей ні меней, – сколькі мне ўдалося ў яе ўкласці. І настолькі, наколькі дазволілі мае здольнасці.Справа ў тым, што з-за спецыфікі гэтай справы дом мой вечна быў поўны рознымі жывёлінамі. Пад ложкам мелі кватэру вожыкі, чарапахі, марскія свінкі. На ўсіх падаконнях акварыумы з рыбкамі розных парод (за імі, досыць бе спрабаваў паляваць мой сіямскі кот Васіліск). У доме – а ён у мяне на ўскраіне – заўсёды было некалькі сабак рознай пароды. У розныя часы жылі ў мяне ваўчаняты, малыя лісы, фенек, шчанюк чыты або гепарда. Дый ці мала яшчэ чаго! Не было толькі таго няшчасця, якое здарылася з нямецкім пісьменнікам Бёлем: у маёй ваннай ніколі не жыў бегемоцік. А так усякай жыўнасці хапала. І так, наколькі я памятаю, было з першай хвіліны, у якую я пачаў усведамляць сябе.Успамінаю стары-стары, з дубовых брусоў складзены дом лясніцтва наводдаль ад нашага, і як восенню ён бываў укрыты звонкім і спявучым чырвоным лісцем, і як пазней, у зазімкі, пяшчотна серабрыўся яго шчапяны дах. І гэтае срэбра дымела і выпаралася на сонцы, і рэдкія кроплі падалі на ўспацелыя халодным потам гарбузы ў падстрэшку.З нашага мезаніна былі відаць двухпавярховыя, з галерэямі, пуні, жораў студні, велічэзная сонна-кашлатая адрына. І яшчэ ўзятая ў зруб крынічка пасярэдзіне паплаўца. І – з правых вокнаў – стары мяшаны гай за домам лясніцтва, а вышэй, на градзе, медзянастволы мачтавы Зафееўскі бор, што цягнуўся на многія дзесяткі кіламетраў і вечна шумеў, памахваў небу.А за вокнамі быў паплямаваны купамі дрэў поплаў, які спускаўся да старыка, а за старыком зноў ішлі паплавы і старыкі. Старыкі і паплавы, на якіх сям-там высіліся векавыя , сінія ад далечыні дубы. Недзе там, за апошнімі дубамі, дужа далёка, быў Дняпро і на другім беразе, калі праплысці чаўном кіламетры два, гарадок, у які ездзілі купляць неабходнае і, часамі, у госці.Там мінула маё дзяцінства, і я ніколі не езджу туды. Бо ведаю, якой тугой сустрэне мяне гэты куток, у якім я ўжо нічога не пазнаю, калі нават і злітаваўся з яго агонь вайны. Але нават калі і злітаваўся – там набудавалі, перарабілі, высеклі і насадзілі, а я хачу, каб ён заставаўся такі, які ён стаіць у маіх вачах: самы найлепшы для мяне куток Беларусі, якая для мяне зноў-такі найпрыгажэйшая ў свеце зямля.Я паеду туды, хіба што адчуўшы набліжэнне канца, калі чалавек адчувае неадольную цягу аб’ездзіць усе мясціны, дзе калісьці жыў, тое, што прымушае шпака перад адлётам, з якога можна не вярнуцца, наведаць родную шпакоўню; тое, што прымушае мядзведзя абысці ў апошні раз свае ўладанні; тое, што яднае нас з усімі птушкамі і звярамі ў адзіным коле існага. І тады я зноў убачу бацьку на кані і палясоўшчыкаў, што рагочуць з ягоных грубаватых жартаў. І старога Марку, які вучыў мяне вабіць цяцерак, проста так, каб убачыць іх, і вучыў нацягваць на след і стойку сабаку, і браў з сабою на старыкі лавіць велічэзных бронзавых ліноў. І матку ўбачу, як спрытна яна кіруе таратайкай, запрагае каня, доіць карову або зімовай ноччу – было раз такое – страляе з ганка па ваўчынай гайні, якая хацела сцягнуць сабаку або ўдзерціся ў Маркаву аўчарню.

Произошла эта история давным-давно. В одной глухой деревушке, расположенной на крутом морском берегу жил крестьянин со своими тремя сыновьями. Сыновья у старика были необыкновенные и славились тем, что дана им была силища огромная. Старший из сыновей мог с быком разъярённым совладать. Среднему сыну удавалось самых строптивых коней укрощать и объезжать. А меньшой сын, хоть и мал годами был, а от своих братьев старался не отставать.

Повадились как-то на ту деревушку морские разбойники нападать. И всё бы ничего, ведь был у жителей деревушки волшебный меч, которым они всех врагов побеждали. Но однажды случилась беда, и не стало у них волшебного меча, потому что враги выкрали этот меч из горной пещеры.

Говорит тогда старший из сыновей своему отцу:

– Решил я, отец, за волшебным мечём отправиться. Нужно вернуть его, отобрав у врагов. Кому как не мне это сделать?

Благословил отец сына в дальний путь, и пошёл старший сын волшебный меч добывать. Шёл он, шёл много дней и ночей, перебираясь через горные кручи, переправляясь через широкие реки. И вот в одном горном ущелье увидел юноша маленький дом с черепичной крышей. Подошёл он к тому дому, вошёл во двор, а во дворе совсем старый старик сидит с длинной седой бородой. Не успел юноша поздороваться со стариком, как тот ему и говорит:

– Знал я, сынок, что приведёт тебя дорога к моему жилищу! А потому приготовил я для тебя чудесного крылатого коня. Конь этот может за один день сотни ли одолеть, и любые преграды ему нипочём!