Увершы «маладыя » максім багдановіч апаэтызаваў і ўславіў маладосць – самую прыгожую, самую радасную пару чалавечага жыцця, час светлых надзей і жаданняў. рамантычны вобраз маладосці, незабыўных дзён чалавечай вясны, юнацкіх мар і парыванняў да высокага, прыгожага, ідэальнага з’яўляецца ідэйна-эмацыянальным асяродкам верша. лірычнае перажыванне перадаецца як успамін аб красе перажытага. юнацтва беззваротна прайшло, але ў душы лірычнага героя назаўсёды засталося самае дарагое, самае запаветнае, што ніколі не забываецца, – памяць аб шчасці кахання, аб першых сустрэчах, аб сіле і прыгажосці чалавечага пачуцця. галоўная паэтычная думка верша – сцвярджэнне шчасця чалавека быць вечна маладым, любіць і захапляцца красой гэтага чароўнага пачуцця – выказана ў апошняй, заключнай страфе, якая гучыць як гімн маладосці.
Тополя — один з улюблених образів української народної творчості. він є символом краси і кохання. звичай вшановувати дерева, в тому числі й тополю, зберігся до нашого часу в обряді зелених свят, коли дівчата водили «тополю» або «вільху». прикрашаючи хати й подвір’я, дівчата з піснями водили по селу прибрану зеленню дівчинку — «тополю». тополя використовується і в господарстві як будівельний матеріал. м’яка деревина тополі йшла на виготовлення човнів. із цього дерева отримували жовту фарбу, а кора тополі використовувалася при вичинці.
