Сергий радонежский (1314 -1392) – монах, святой, основал троицкий монастырь.при рождении в биографии серия радонежского было получено имя варфоломей. отставая в обучении от своих сверстников, сергий в стал изучать священное писание. примерно в 1328 году он вместе с семьей переехал в радонеж. там отправился в монастырь, а через некоторое время им была основана церковь сергия радонежского во имя святой троицы.затем он стал игуменом в богоявленском монастыре, принял имя сергий. через несколько лет в этом месте образовался процветающий храм сергия радонежского. даже патриарх восхвалял жизнь монастыря, названного троице-сергиевым. вскоре преподобный сергий радонежский стал высокоуважаемым в кругах всех князей: он благословлял их перед битвами, примерял между собой.скончался великий игумен 25 сентября 1392 года. за свою биографию сергей радонежский основал несколько монастырей, обителей кроме троице-сергиевого: борисоглебский, благовещенский, старо-голутвинский, георгиевский, андронникова и симонова, высотский. сергий радонежский был назван святым в 1452 году. в произведении «житие сергия» епифания премудрого утверждается, что за всю биографию сергия радонежского было совершено множество чудес, исцелений. однажды он даже воскресил человека. перед иконой сергия радонежского люди просят о выздоровлении, а 25 сентября, в день смерти, многие верующие отмечают его память
Кыш ул битләрне өшетердәй зәмһәрир салкыннарга, күз күремен киметердәй бураннарга да бик бай. Көннән-көн соңрак чыккан кояш та, үзенең саранлыгын күрсәтеп, салкынча гына елмая. Кыш үзенең аклыгы, сафлыгы белән күңелгә якын, үзенчә матур.
Чын кышны, билгеле инде, урманда гына тоярга була. Ә кырлар, яз җиткәнче ял итәргә уйлап, ап-ак юрганга төренәләр дә тыныч кына тирән йокыга талалар. Анда ап-ак кардан башка берни дә күреп булмый. Урманда песнәкләрнең һәм урман гайбәтчесе саесканның агачтан агачка сикереп йөрүе кышкы урманга азмы-күпме җанлылык өрә. Ап-ак түшәк өстендәге җәнлек эзләре дә урманның бөтенләй үк йоклап ятмавын күрсәтә. Салкын көннәрдә агачлар бәс белән каплана. Әйтерсең агачларны үтә күренмәле ап-ак ефәк белән чорнап чыкканнар. Урман эчендә сузылып киткән чаңгы эзеннән барганда, чаңгы таягы белән агачка кагыласың, йомшак кына энҗе бөртекләре коела. Агачларның кышкы салкыннарда шартлаулары ишетелә. Пышылдап кына әйтелгән сүзләр дә еракларга яңгырый. Бөтен дөньяда матурлык, аклык, сихри тынлык. Бөтен дөньяга яшәү матурлыгы турында кычкырасы килә. Тик тукталып каласың. Синең тавышыңнан агачлардагы аклык коелыр да, матурлыкка зыян килер кебек.
Кышкы урман гаҗәеп матур шул! Кыргый җәнлекләр дә кышны һәрберсе үзенчә үткәрә. Аю кар астындагы өнендә йоклап ята. Төлке үзенә азык эзли. Тиен көз көне киптергән чикләвекләрен, гөмбәләрен ашый. Куян ак тунын кигән. Керпе кар астында йоклый.
Кышын кыргый җәнлекләргә яшәү бик авыр. Аларга азык җитми. Шуңа күрә без аларга бераз ярдәм итәргә тиешбез. Кошларга җимлекләр ясап элергә һәм аларны һәрвакыт карап, тулыландырып торырга кирәк.
Урман − безнең зур байлыгыбыз. Аның ямен җибәрмәсәк, агачларны кисмәсәк һәм сындырмасак, кошларны атмасак, урманны сакласак иде.