Родился 1 июня 1804 г. в селе Ново Смоленской губернии в семье помещика. В 1818 г. поступил в Благородный пансион при Петербургском педагогическом институте, который закончил в 1822 г. В пансионе Глинка начал сочинять музыку и стал популярен как автор замечательных романсов. Всего им написано 80 произведений для голоса и фортепиано, среди которых шедевры вокальной лирики: элегии "Не искушай», «Сомнение», цикл «Прощание Петербургом» и другие. После окончания пансиона Глинка поступил в Главное управление путей сообщения, но вскоре оставил службу, чтобы всецело посвятить себя музыке.
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]
1804 - 1857
Родился 1 июня 1804 г. в селе Ново Смоленской губернии в семье помещика. В 1818 г. поступил в Благородный пансион при Петербургском педагогическом институте, который закончил в 1822 г. В пансионе Глинка начал сочинять музыку и стал популярен как автор замечательных романсов. Всего им написано 80 произведений для голоса и фортепиано, среди которых шедевры вокальной лирики: элегии "Не искушай», «Сомнение», цикл «Прощание Петербургом» и другие. После окончания пансиона Глинка поступил в Главное управление путей сообщения, но вскоре оставил службу, чтобы всецело посвятить себя музыке.
Объяснение:
удачи в школе
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]