Отан менің тұрағым да тірегім, сен деп соғар жұдырықтай жүрегім, отан менің айбарым да мақтаным, жаса, жайна қазақ деген ұлы елім, құт береке тұнып тұрған қойнауың, далам дархан, жазиралы жайлауым. орман тоғай заңғар шыңы белесі қарт қаратау, алатауым айбарым.
припев: отаным менің қазақстаным, желбіресін, биіктесін көк байрағың, отаным елім қазақстаным құт мекенім жәннәт өлкем текті аймағым. (2 рет)
топырағың қасиетті құнарым тасың алтын татыған бұлағың, сары-арқаның төсіндегі ақ , ер еңбегі, ел жүрегі тұмарым, ұлағатты ұландарың сайрасын. өркендеп ел жарқын жүзің жайнасын. бейбіт өмір құшағында жайланып берекелі басыңнан бақ таймасын.
припев: отаным менің қазақстаным, желбіресін, биіктесін көк байрағың, отаным елім қазақстаным құт мекенім жәннәт өлкем текті аймағым. (2 рет)
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]
сен деп соғар жұдырықтай жүрегім,
отан менің айбарым да мақтаным,
жаса, жайна қазақ деген ұлы елім,
құт береке тұнып тұрған қойнауың,
далам дархан, жазиралы жайлауым.
орман тоғай заңғар шыңы белесі
қарт қаратау, алатауым айбарым.
припев:
отаным менің қазақстаным,
желбіресін, биіктесін көк байрағың,
отаным елім қазақстаным
құт мекенім жәннәт өлкем текті аймағым.
(2 рет)
топырағың қасиетті құнарым
тасың алтын татыған бұлағың,
сары-арқаның төсіндегі ақ ,
ер еңбегі, ел жүрегі тұмарым,
ұлағатты ұландарың сайрасын.
өркендеп ел жарқын жүзің жайнасын.
бейбіт өмір құшағында жайланып
берекелі басыңнан бақ таймасын.
припев:
отаным менің қазақстаным,
желбіресін, биіктесін көк байрағың,
отаным елім қазақстаным
құт мекенім жәннәт өлкем текті аймағым.
(2 рет)
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]