На протяжении веков колокольные звоны составляли органичную часть жизни городов и сёл России. Колокола ежедневно призывали к началу богослужения и отмечали его важные моменты. В праздники, воскресенья, будни, постные дни звучали свои, регламентированные церковным Уставом (см. Типикон) и местными традициями виды звона. Искусство звона традиционно передавалось устным путём, при некоторых соборах и монастырях существовали звонарские артели. Уникальный документ, в котором объясняются приёмы и техники исполнения колокольного звона, – Звонарский устав Оптиной пустыни (опубликован А. С. Никаноровым). Наиболее достоверные сведения о видах звона относятся к 19 – нач. 20 вв., когда были опубликованы его описания и нотации фрагментов.
Обычно при православном храме имеются 3 группы колоколов разной величины, разного назначения и с разными названиями: благовестники (самые тяжёлые), подзвонные (средние), зазвонные (малые). В кон. 19 – нач. 20 вв. число больших колоколов составляло 1–3, средних –2–6 (реже 8–9), численность малых обычно была кратна 2 или 3. Общее число колоколов на колокольнях приходских храмов – от 5–7 до 9–10 (иногда более), а на крупных соборных и монастырских колокольнях – от 9 до нескольких десятков.
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]
Объяснение:
На протяжении веков колокольные звоны составляли органичную часть жизни городов и сёл России. Колокола ежедневно призывали к началу богослужения и отмечали его важные моменты. В праздники, воскресенья, будни, постные дни звучали свои, регламентированные церковным Уставом (см. Типикон) и местными традициями виды звона. Искусство звона традиционно передавалось устным путём, при некоторых соборах и монастырях существовали звонарские артели. Уникальный документ, в котором объясняются приёмы и техники исполнения колокольного звона, – Звонарский устав Оптиной пустыни (опубликован А. С. Никаноровым). Наиболее достоверные сведения о видах звона относятся к 19 – нач. 20 вв., когда были опубликованы его описания и нотации фрагментов.
Обычно при православном храме имеются 3 группы колоколов разной величины, разного назначения и с разными названиями: благовестники (самые тяжёлые), подзвонные (средние), зазвонные (малые). В кон. 19 – нач. 20 вв. число больших колоколов составляло 1–3, средних –2–6 (реже 8–9), численность малых обычно была кратна 2 или 3. Общее число колоколов на колокольнях приходских храмов – от 5–7 до 9–10 (иногда более), а на крупных соборных и монастырских колокольнях – от 9 до нескольких десятков.
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]