Один из самых примечательных персонажей казахской истории – кюйши Кетбуга. Знаменитый Кетбуга был современником Чингисхана и прославился как мужественный батыр, мудрый бий и выдающийся кюйши. В антологию вошел «Кюй Кетбуги» как историческое произведение той эпохи.
Самый крупный представитель восточноказахстанской домбровой традиции – кюйши Байжигит, который внес выдающийся вклад в развитие инструментальной музыки и расцвет кюев-шертпе. Живший во времена хана Абылая, Байжигит по народным преданиям сочинил около 300 кюев, за что был прозван «демоном кюев». До нашего времени кюи Байжигита донес домбрист Жунисбай, а сегодня их лучшим исполнителем является его внук Таласбек Асемкулов, активно пропагандирующий творчество великого кюйши.
Весьма разнообразны по тематике кюи Бейсенби Доненбайулы, основавшего в окрестностях Алтайско-Тарбагатайского и Илийского округов Синьцзянского края свою школу.
Еще один выходец из Тарбагатайского края – Кайракбай Шалекен-улы – замечателен тем, что был не только кюйши-домбристом, но и кюйши-сыбызгистом. Также часть восточной домбровой традиции представляет Илийский округ Синьцзянского края, где жил и творил его видный представитель Ашим Дуншиулы. Большинство кюев Ашима, которого за мастерство исполнения прозвали «Золотые пальцы», дошли до нас благодаря замечательному домбристу Камалу Макайулы.
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]
Объяснение:
Один из самых примечательных персонажей казахской истории – кюйши Кетбуга. Знаменитый Кетбуга был современником Чингисхана и прославился как мужественный батыр, мудрый бий и выдающийся кюйши. В антологию вошел «Кюй Кетбуги» как историческое произведение той эпохи.
Самый крупный представитель восточноказахстанской домбровой традиции – кюйши Байжигит, который внес выдающийся вклад в развитие инструментальной музыки и расцвет кюев-шертпе. Живший во времена хана Абылая, Байжигит по народным преданиям сочинил около 300 кюев, за что был прозван «демоном кюев». До нашего времени кюи Байжигита донес домбрист Жунисбай, а сегодня их лучшим исполнителем является его внук Таласбек Асемкулов, активно пропагандирующий творчество великого кюйши.
Весьма разнообразны по тематике кюи Бейсенби Доненбайулы, основавшего в окрестностях Алтайско-Тарбагатайского и Илийского округов Синьцзянского края свою школу.
Еще один выходец из Тарбагатайского края – Кайракбай Шалекен-улы – замечателен тем, что был не только кюйши-домбристом, но и кюйши-сыбызгистом. Также часть восточной домбровой традиции представляет Илийский округ Синьцзянского края, где жил и творил его видный представитель Ашим Дуншиулы. Большинство кюев Ашима, которого за мастерство исполнения прозвали «Золотые пальцы», дошли до нас благодаря замечательному домбристу Камалу Макайулы.
Надеюсь
Қара өлең - қазақтың ежелгі өлең түрі.Қара өлең әнге салып айтуға ыңғайлы. Әннің ырғақ ерекшеліктеріне қарай өлең жолдарындағы бунақтар орнын ауыстырып отырады. Әр шумақта жеке ой жатады. Мұндай ой жеңіл әзіл-оспақтан бастап, өмірдің мәні мен сәнін, ел қамы мен халық тағдырын қамтиды. Өлеңнің алғашқы екі жолындағы ой соңғы жолдардағы негізгі ойға қызмет етеді. Қара өлең көне заманнан бастау алып, тереңге тамыр байлаған. Оның үлгілері "Оғызнамада" (9 ғ.), Ж.Баласағұнидің "Құтадғу білігінде" (11 ғ.), М.Қашқаридың "Диуани лұғат ат-түркінде" (11 ғ.), А.Иүгінекидің "Ақиқат сыйында" (12 ғ.) кездеседі.
Сипаты жағынан орыстың "частушкасына", тәжіктін "ашуласына", латыштың "дайнасына", шығыс халықтарының "бәйіті" мен "ғазалына", өзбектің "қошығына" ұқсас. Қазіргі қазақ поэзиясында қара өлең үлгісі кең тараған.[1]