Хорошо погулять ранним утром в зимнем лесу! Тихо. Кажется лес совсем мертв. Но вот сбивая с веток снег, полетела сорока, предупреждать обитателей леса, что в лесу гости. Значит в лесу еще кто-то есть? А вот на снегу чьи-то следы. Бежал какой-то зверь. Уходим в глубь леса. Вдалике застучал дятел-его стук разносится по всему лесу. Значит его "работа" продолжается и зимой. Стволы берез кажутся еще белее. Сосны и ели стоят в снежном убранстве. Замечаем под елью чью-то столовую. Это белочка лакомилась здесь шишками! Оказывается много интересного можно увидеть в зимнем лесу. И вовсе он не мертв! Здесь продолжается жизнь.
Лёг у лесе Белы снег. І па снезе Нехта бег. Адмысловыя Сляды Прывялі мяне Сюды. Бачу, недалёка Гойсае Сарока. – Добры дзень, – Кажу куме, – Падкажы, На ласку, мне, Хто хадзіў Каля хваінаў І глыбокі след Пакінуў? І кума За разам раз Стракатала Мне ў адказ: – Я тут днюю І начую, Я ўсё бачу, Я ўсё чую. Дзед Мароз, Чырвоны нос, Падарункі Дзеткам нёс. Ён спяшаўся, Як штогод, Каб паспець На Новы год! Уладзімір Мацвеенка
*** Весялушка-сакатушка Нашаптала мне на вушка, Што прыехаў Чарадзей Весяліць усіх дзяцей. З Новым годам ён віншуе, Падаруначкі даруе. Падарункаў цэлы воз! Хто ён, дзеткі? – Дзед Мароз! Галіна Дашкевіч
Люты холад Люты холад. Сцюжа кружыць. Лёд скаваў Раку і лужы.
Першай шэранню Сняжынкі Беляць Хаты і сцяжынкі.
Трубіць вецер Над зямлёю: З надыходзячай Зімою! Леанід Пранчак
А як стоміцца, Прысядзе Снежнай гурбаю У садзе. Леанід Пранчак
На Каляды Барада, Кажух стары, Ускудлачаны парык,
Накладны чырвоны нос: Мой дзядуля – Дзед Мароз.
Кій лазовы У руках, Мех пудовы На плячах.
З хаты ў хату Туп-туп-туп. Дзед вясёлы Тут як тут.
На Каляды ён Штогод Водзіць з намі Карагод.
Падарункі дзетвары Дорыць Добры дзед стары.
Раз у годзе – Усур’ёз – Мой дзядуля – Дзед Мароз.
А мінецца Новы год, – Ён – Звычайны дзед Хвядот. Леанід Пранчак
Тры сыны У зімы тры сыны: Снежань, Студзень, Люты. Як адзін – усе яны У ільды закуты.
Снежань снежыць – Вецер смешыць.
Студзень студзіць – Сцюжы будзіць.
Люты вые і лютуе – Ад вясны снягі вартуе. Леанід Пранчак
Верабей На дварэ Трашчыць мароз. Верабей На сцюжы змёрз.
Натапыраны Сядзіць: Хоча есці, Хоча піць.
Верабейка, Верабей, Да мяне ляці Смялей!
Я прынёс табе Сырок. Падсілкуйся, Скакунок. Леанід Пранчак
Снег Снег з нябёсаў Закружыў, Белы свет Зацерушыў.
Белы ганак, Белы двор, Белы вецер, Белы бор.
Белы вечар, Белы змрок, Белы Юлін кажушок. Леанід Пранчак
З горкі Спрытна З санкамі на горку Ускараскаўся Рыгорка.
Горка снежна-ледзяная На зімовым сонцы Ззяе.
Баязлівец не рашыцца З горкі ўхабістай Спусціцца.
Сеў у саначкі Рыгорка, Паляцеў З высокай горкі
Па калдобах Праз дзядзінец. Наш Рыгор – Не баязлівец! Леанід Пранчак
Снегавік Лепім мы Снегавіка – Цуда-юда – Дзівака.
У яго не рукі – Палкі. Вочы – Вугалю кавалкі.
Морква – нос, А галава – Гурба снегу І трава.
На узгорку, На прыпёку Ён не мерзне, Голы.
Страшны зблізку, А здалёку – Добры і вясёлы! Леанід Пранчак
Белячок – Зайчык, Зайчык-белячок, Дзе бяліў свой кажушок? З шэрага на белы, Фарбаю ці мелам?
– Я нідзе не фарбаваўся Аніякім мелам, Проста ў снезе паваляўся І зрабіўся белым. Леанід Пранчак
Рукавічка Дзве малыя рукавічкі – Дзве маленькія сястрычкі.
У двары вялікім недзе Я адну згубіў у снезе.
А яна – Зусім малая. Дзе шукаць яе – Не знаю…
Шчабятлівая сінічка Мне прынесла рукавічку.
– Вось, трымай, – Твая прапажа, – Мне сінічка з дрэва кажа.
Дзякуй, Любая сінічка. Прывітанне, рукавічка! Леанід Пранчак
Валёнкі У Алёнкі, У Алёнкі Незвычайныя валёнкі.
І Алёнка – Скок-паскок – Крочыць з мамай у садок. Ранак сонечны і звонкі. Рып-рып-рып, – Пяюць валёнкі.
Ледзяшы блішчаць са стрэх. Рып-рып-рып, – Спявае снег. Леанід Пранчак
Разгулялася завея Перад самым Новым годам, За якога за паўдня, Разгулялася завея – Снегападу нераўня.
Па усёй па Беларусі Несуцешлівы прагноз: Моцны вецер, Завіруха, Галалёдзіца, Мароз.
Не на жарт усхвалявала Нас такая навіна. Снег са сцежак і дарожак Мы зграбалі дацямна.
Завіхаліся старанна, Працавалі усур’ёз, Каб да нас на святкаванне Не спазніўся Дзед Мароз! Леанід Пранчак
Адмарозіў лапкі Коцік басаногі Па сняжку гуляў, Адмарозіў лапкі І заплакаў: – Мяў… Што за дзіва гэта? Трэба бегчы ў дом: Снег такі халодны, А пячэ агнём… Іван Муравейка я незнаю какие сказки бываю я только стихи напиласа
Белы снег.
І па снезе
Нехта бег.
Адмысловыя
Сляды
Прывялі мяне
Сюды.
Бачу, недалёка
Гойсае Сарока.
– Добры дзень, –
Кажу куме, –
Падкажы,
На ласку, мне,
Хто хадзіў
Каля хваінаў
І глыбокі след
Пакінуў?
І кума
За разам раз
Стракатала
Мне ў адказ:
– Я тут днюю
І начую,
Я ўсё бачу,
Я ўсё чую.
Дзед Мароз,
Чырвоны нос,
Падарункі
Дзеткам нёс.
Ён спяшаўся,
Як штогод,
Каб паспець
На Новы год!
Уладзімір Мацвеенка
***
Весялушка-сакатушка
Нашаптала мне на вушка,
Што прыехаў Чарадзей
Весяліць усіх дзяцей.
З Новым годам ён віншуе,
Падаруначкі даруе.
Падарункаў цэлы воз!
Хто ён, дзеткі?
– Дзед Мароз!
Галіна Дашкевіч
Люты холад
Люты холад.
Сцюжа кружыць.
Лёд скаваў
Раку і лужы.
Першай шэранню
Сняжынкі
Беляць
Хаты і сцяжынкі.
Трубіць вецер
Над зямлёю:
З надыходзячай Зімою!
Леанід Пранчак
Завіруха
Звонка свішча,
Вые глуха
Цёмнай ноччу
Завіруха.
Анідзе
Няма ёй месца.
То галосіць,
То смяецца.
А як стоміцца,
Прысядзе
Снежнай гурбаю
У садзе.
Леанід Пранчак
На Каляды
Барада,
Кажух стары,
Ускудлачаны парык,
Накладны чырвоны нос:
Мой дзядуля –
Дзед Мароз.
Кій лазовы
У руках,
Мех пудовы
На плячах.
З хаты ў хату
Туп-туп-туп.
Дзед вясёлы
Тут як тут.
На Каляды ён
Штогод
Водзіць з намі
Карагод.
Падарункі дзетвары
Дорыць
Добры дзед стары.
Раз у годзе –
Усур’ёз –
Мой дзядуля –
Дзед Мароз.
А мінецца Новы год, –
Ён –
Звычайны дзед Хвядот.
Леанід Пранчак
Тры сыны
У зімы тры сыны:
Снежань,
Студзень,
Люты.
Як адзін – усе яны
У ільды закуты.
Снежань снежыць –
Вецер смешыць.
Студзень студзіць –
Сцюжы будзіць.
Люты вые і лютуе –
Ад вясны снягі вартуе.
Леанід Пранчак
Верабей
На дварэ
Трашчыць мароз.
Верабей
На сцюжы змёрз.
Натапыраны
Сядзіць:
Хоча есці,
Хоча піць.
Верабейка,
Верабей,
Да мяне ляці
Смялей!
Я прынёс табе
Сырок.
Падсілкуйся,
Скакунок.
Леанід Пранчак
Снег
Снег з нябёсаў
Закружыў,
Белы свет
Зацерушыў.
Белы ганак,
Белы двор,
Белы вецер,
Белы бор.
Белы вечар,
Белы змрок,
Белы
Юлін кажушок.
Леанід Пранчак
З горкі
Спрытна
З санкамі на горку
Ускараскаўся Рыгорка.
Горка снежна-ледзяная
На зімовым сонцы
Ззяе.
Баязлівец не рашыцца
З горкі ўхабістай
Спусціцца.
Сеў у саначкі Рыгорка,
Паляцеў
З высокай горкі
Па калдобах
Праз дзядзінец.
Наш Рыгор –
Не баязлівец!
Леанід Пранчак
Снегавік
Лепім мы
Снегавіка –
Цуда-юда –
Дзівака.
У яго не рукі –
Палкі.
Вочы –
Вугалю кавалкі.
Морква – нос,
А галава –
Гурба снегу
І трава.
На узгорку,
На прыпёку
Ён не мерзне,
Голы.
Страшны зблізку,
А здалёку –
Добры і вясёлы!
Леанід Пранчак
Белячок
– Зайчык,
Зайчык-белячок,
Дзе бяліў свой кажушок?
З шэрага на белы,
Фарбаю ці мелам?
– Я нідзе не фарбаваўся
Аніякім мелам,
Проста ў снезе паваляўся
І зрабіўся белым.
Леанід Пранчак
Рукавічка
Дзве малыя рукавічкі –
Дзве маленькія сястрычкі.
У двары вялікім недзе
Я адну згубіў у снезе.
А яна –
Зусім малая.
Дзе шукаць яе –
Не знаю…
Шчабятлівая сінічка
Мне прынесла рукавічку.
– Вось, трымай, –
Твая прапажа, –
Мне сінічка з дрэва кажа.
Дзякуй,
Любая сінічка.
Прывітанне, рукавічка!
Леанід Пранчак
Валёнкі
У Алёнкі,
У Алёнкі
Незвычайныя валёнкі.
І Алёнка –
Скок-паскок –
Крочыць з мамай у садок.
Ранак сонечны і звонкі.
Рып-рып-рып, –
Пяюць валёнкі.
Ледзяшы блішчаць са стрэх.
Рып-рып-рып, –
Спявае снег.
Леанід Пранчак
Разгулялася завея
Перад самым Новым годам,
За якога за паўдня,
Разгулялася завея –
Снегападу нераўня.
Па усёй па Беларусі
Несуцешлівы прагноз:
Моцны вецер,
Завіруха,
Галалёдзіца,
Мароз.
Не на жарт усхвалявала
Нас такая навіна.
Снег са сцежак і дарожак
Мы зграбалі дацямна.
Завіхаліся старанна,
Працавалі усур’ёз,
Каб да нас на святкаванне
Не спазніўся Дзед Мароз!
Леанід Пранчак
Адмарозіў лапкі
Коцік басаногі
Па сняжку гуляў,
Адмарозіў лапкі
І заплакаў: – Мяў…
Што за дзіва гэта?
Трэба бегчы ў дом:
Снег такі халодны,
А пячэ агнём…
Іван Муравейка я незнаю какие сказки бываю я только стихи напиласа