6. Ад наступных назоўнікаў утварыце і запішыце формы род- нага склону адзіночнага ліку.
Варыянт 1. Азарт, алень, бераг, век, верабей, га-
лалед, гоман, край, Мінск, тралейбус.​

Пра густы не спрачаюцца. У кожнага чалавека свае інтарэсы і свая любімая пара года. Большасць людзей любяць лета. Ім падабаецца спякота, яны любяць хадзіць на пляж, купацца і загараць. Асабліва лета любяць школьнікі, таму што ім не трэба хадзіць у школу. Некаторыя людзі любяць зіму. Ім падабаецца, што ўсе навокал беласнежнае і чыстае. Яны любяць катацца на лыжах і на каньках, гуляць у снежкі. Мала хто любіць восень, але ёсць і такія людзі. Ім падабаецца рознакаляровае лісце. Яны любяць хадзіць у лес па грыбы.
Я ж больш за ўсё люблю вясну, асабліва май. Увесну ўжо няма лютых зімовых маразоў, але яшчэ няма і невыноснай летняй спякоты. Позняй вясной наогул найбольш камфортная для мяне тэмпература.
Мне падабаецца глядзець, як усё вакол прачынаецца і ажывае. Распускаецца лісце на дрэвах, зелянее трава, нясмела расцвітаюць першыя кветкі. Выходзяць з зімовай спячкі насякомыя, вяртаюцца дадому пералётныя птушкі. Ёсць у гэтым штогадовым вясновым адраджэнні нешта таямнічае і непаўторнае.
А ведаеце, што я больш за ўсё люблю ў вясне? Вы здзівіцеся, але гэта навальніцы. Многія людзі баяцца навальніц, і іх страх зразумелы. Ну а я прыходжу ў захапленне, калі чую магутны грукат грому, бачу сполахі маланак. Калі ўлетку адгрыміць апошняя навальніца, я пачынаю з нецярпеннем чакаць вясны, каб зноў атрымаць асалоду ад непаўторнага водару паветра пасля навальніцы.
Вось чаму вясна - мая любімая пара года. Спадзяюся, мне ўдалося хоць трохі зацікавіць і вас гэтым цудоўным сезонам.

Цячэ праз поле ручаёк. Цурчыць ён па каменьчыках, з парожка на порожак перавальваецца. То на сонейка выбяжыць пагрэцца, то ў цяньку падрамаць прыляжа, калі хмаркі сонейка засланяюць. А вакол яго жыццё на ўсю моц кіпіць. Пырхаюць кругам розныя птушачкі, гняздзечкі будуюць, дзетак кормяць. Дзесьці непадалёку зязюля кукуе. У траве конікі цвыркаюць. Над кветкамі матылькі лётаюць. Усіх іх да ручая вабяць яго прахалодныя струменьчыкі і свежыя хвалькі. Бяжыць вада з крынічкі да рэчанькі, адорваючы ўсіх жыццёвай сваёй сілай. Ўсё жывое за гэта раўчуку дзякуе.