Дуб і сасна Увагу ўсіх, хто едзе ў горад па старой дарозе Гарадзея-Нясвіж, прыцягвае незвычайны помнік прыроды: дуб і сасна стаяць абняўшыся, ях закаханыя на ўсё жыццё. Вакол помніка - агароджа і надпіс: "Аберагаецца дзяржавай". У нашы дні тут пабудавана арка з заручальнымі пярсцёнкамі. Сюды прыязджаюць маладыя ў дзень рэгістрацыі шлюбу, каб прысягнуць на каханне, і абяцаюць зберагаць адзін аднаго так, як робяць гэта дуб і сасна на працягу стагоддзяў.
Шмат легенд звязана з гэтымі дрэвамі. У іх абавязкова прысутнічаюць закаханыя, якіх разлучылі сілаю. Адна з легенд апавядае пра тыя часы, калі ў Нясвіжы быў створаны прыгонны тэатр.
Падзеі адбываліся ў другой палове XVIII стагоддзя. У Слуцку таксама існаваў у той час прыгонны тэатр. Браты Міхал і Геранім Радзівілы часта пазычалі адзін аднаму артыстаў. На слуцкай сцэне балет развіваўся значна раней, чым у Нясвіжы, дзе спачатку аддавалі перавагу драматычнаму мастацтву. Калі ў Нясвіжы задумалі паставіць некалькі балетных спектакляў, са Слуцка прывезлі артыстаў-танцораў у абмен на таленавітых нясвіжскіх музыкантаў.
Паданне расказвае, што сярод балерын вызначалася талентам і прыгажосцю семнаццацігадовая Гануся. Стройная, з вялікім блакітнымі вачыма, якія ў танцы запальваліся агнём незвычайнага натхнення, яна пакарала сэрцы гледачоў. Не маглі застацца раўнадушнымі да вялікага таленту простай дзяўчыны нават князі і іх шматлікія знакамітыя госці. Некаторыя з гасцей спадзяваліся знайсці спагадлівы адказ на свае заляцанні і былі пакрыўджаны, калі артыстка рэзка і рашуча адмаўляла ўсім, нягледзячы на паходжанне і званні. Гэта абражала фанабэрыстых паклоннікаў, якія нават спрабавалі скардзіцца самому князю і патрабавалі адправіць яе на канюшню. Каб пазбегнуць прызнанняў у каханні, зневажальных падарункаў, танцорка вымушана была пасля спектакля хавацца ў патаемных месцах. Часта для гэтай мэты яна выкарыстоўвала старыя дэкарацыі за сцэнай.
Нясвіжскі мастак, малады прыгажун Язэп, які не аднойчы рыхтаваў дэкарацыі да спектакляў, ведаў, дзе хавалася дзяўчына. У яго сэрцы агонь кахання гарэў яшчэ з таго моманту, калі ён першы раз убачыў Ганусю ў замку. Гануся таксама марыла аб вялікім каханні, якое часта павінна была перадаваць у танцы, але ніколі яшчэ не перажывала ў сапраўдным жыцці. Яна даўно звярнула ўвагу на маладога мастака і чакала прызнання толькі ад яго. Язэп жа лічыў сябе недастойным увагі такой таленавітай балерыны. Дзяўчына здавалася яму недасягальнай зоркай, ідэалам. Больш за ўсё ён баяўся словамі прызнання абразіць, напалохаць каханую і страціць яе давер і прыхільнасць.
Такое становішча цягнулася амаль два гады. Хутка закончваўся тэрмін дагавору, і Гануся павінна была вярнуцца ў Слуцк. Адчай, які перажываў юнак пры думцы аб расставанні, дапамог яму перамагчы нерашучасць і прызнацца любай у сваім вялікім каханні. Доўгачаканыя словы ўсхваляванага хлопца знайшлі водгук у сэрцы дзяўчыны. Шчаслівыя закаханыя вырашылі звярнуцца да князя Міхала за дазволам на шлюб. Нясвіжскі князь даў згоду на вяселле, але патрэбна было ведаць яшчэ, што скажа слуцкі Радзівіл. Тут трэба зазначыць, што слуцкі князь вызначаўся хваравітай жорсткасцю ў адносінах да прыгонных. Для яго найвялікшай асалодай было слухаць енкі паднявольных, якіх сурова каралі за самую нязначную правіннасць. Здарылася самае страшнае: жорсткі князь у вялікім гневе загадаў закаваць дзяўчыну ў кайданы і даставіць яе назад у Слуцк. Пачуўшы гэта рашэнне, закаханыя вырашылі ўцякаць. Але салдаты злавілі ўцекачоў недалёка ад Нясвіжа. Апошні абдымак іх і роспач былі такімі адчайнымі, што нават сэрцы салдатаў не вытрымалі: яны плакалі разам з тымі, каго павінны былі разлучыць. Закаваную ў кайданы Ганусю павезлі ў Слуцк, а праз некалькі дзён у Нясвіжы даведаліся, што дзяўчына загінула. Ніхто дакладна не мог сказаць, што з ёй здарылася: ці яна сама дабравольна пакінула гэты свет, у якім не магла жыць без каханага, ці загінула ў страшэнных пакутах у змрочным падзямеллі.
3 той пары Язэп у любое надвор'е хадзіў на месца іх апошняга расстання і праводзіў там цэлыя гадзіны. Можа гэта ён пасадзіў і выгадаваў у памяць аб сваім адзіным каханні незвычайныя дрэвы. Фактам з'яўляецца тое, што ён адрокся ад свету, пайшоў у манастыр і ўсё жыццё аддаў мастацтву.
Дуб і сасна дажылі да нашых дзён. Расказваюць, што ў час апошняй вайны немцы хацелі вывезці гэты цуд прыроды ў Германію, але не паспелі. Неразлучныя дрэвы неаднойчы прыцягвалі ўвагу мастакоў, паэтаў, музыкантаў. На жаль, сасна ў 1999 годзе загінула.
Здольнасці не зводзяцца да наяўных у індывіда ведаў, навыкаў і уменняў. Яны выяўляюцца ў шпаркасці, глыбіні і трываласці авалодання прыёмамі некаторай дзейнасці. Аснову здольнасцяў складаюць прыродныя, фізічныя і псіхічныя ўласцівасці чалавека, спадчынныя ім ад бацькоў (напрыклад, асаблівасці глядзельнага ўспрымання, памяці, наяўнасць слыху і інш ). Гэтыя прыродныя ўласцівасці прынята называць задаткамі. Яны задаюць то, у якім кірунку будуць у далейшым развівацца здольнасці. Якасны ўзровень развіцця здольнасцяў выяўляецца паняццем таленту. Талентам называюць такую сукупнасць здольнасцяў, якая дазваляе атрымаць прадукт дзейнасці, які адрозніваецца навізной, высокім дасканаласцю і грамадскай значнасцю. Таленавіты чалавек цалкам сябе аддае той дзейнасці, да якой у яго схільнасць . Можна нават сказаць , што ён « спальвае сябе цалкам» . Бо ўсё свой вольны час , кожную вольную хвіліну, кожную секунду ён прысвячае сваёй справе . Але ўсё гэта не праходзіць бясследна. Бо вынікам такога ўпартай працы, такіх старанняў звычайна з’яўляецца стварэнне чагосьці новага, якое можа мець значэння для ўсяго чалавецтва. Тым самым гэты чалавек асвятляе шлях іншым і стварае прасторы для наступнага даследаванні і стварэння чагосьці яшчэ больш удасканаліць . Менавіта пры дапамозе таленавітых людзей чалавецтва можа ісці па шляху прагрэсу і рухацца наперад.
Талент – гэта здольнасць верыць у успех. Ён да гэтага часу дзівіць нас сваёй разнастайнасцю. Верагодней за ўсё, талент назапашваецца ад пакалення да пакалення і, аднойчы, выяўляецца ў поўнай сіле. Сучасныя навукоўцы вылучаюць пэўныя тыпы таленту, якімі валодаюць людзі ў той ці іншай ступені. Талантлівы чалавек, як бы асуджаны на талент. Бо гэта дар, які яму дадзены не выкарыстоўваць – вялікая дзёрзкасць і глупства. Многія лічаць, што таленавіты чалавек таленавіты ва ўсім. Толькі па -сапраўднаму таленавітыя людзі павінны мець моцны характар і здолець не згубіць свой дар. Гэтыя людзі дамагаюцца найвышэйшых поспехаў і перад імі адкрываюцца ўсё гарызонты для праявы сваіх асаблівасцей. Талент не можа жыць без свабоды, як птушка без паветра . Вельмі важна выявіць талент у самім сабе.
З сказанага вышэй можна зрабіць выснову, што талент – гэта вышэйшая ўзнагарода для чалавека. Бо ён можа пакінуць бясследна след на зямлі, асвятляючы шлях іншым .
Увагу ўсіх, хто едзе ў горад па старой дарозе Гарадзея-Нясвіж, прыцягвае незвычайны помнік прыроды: дуб і сасна стаяць абняўшыся, ях закаханыя на ўсё жыццё. Вакол помніка - агароджа і надпіс: "Аберагаецца дзяржавай". У нашы дні тут пабудавана арка з заручальнымі пярсцёнкамі. Сюды прыязджаюць маладыя ў дзень рэгістрацыі шлюбу, каб прысягнуць на каханне, і абяцаюць зберагаць адзін аднаго так, як робяць гэта дуб і сасна на працягу стагоддзяў.
Шмат легенд звязана з гэтымі дрэвамі. У іх абавязкова прысутнічаюць закаханыя, якіх разлучылі сілаю. Адна з легенд апавядае пра тыя часы, калі ў Нясвіжы быў створаны прыгонны тэатр.
Падзеі адбываліся ў другой палове XVIII стагоддзя. У Слуцку таксама існаваў у той час прыгонны тэатр. Браты Міхал і Геранім Радзівілы часта пазычалі адзін аднаму артыстаў. На слуцкай сцэне балет развіваўся значна раней, чым у Нясвіжы, дзе спачатку аддавалі перавагу драматычнаму мастацтву. Калі ў Нясвіжы задумалі паставіць некалькі балетных спектакляў, са Слуцка прывезлі артыстаў-танцораў у абмен на таленавітых нясвіжскіх музыкантаў.
Паданне расказвае, што сярод балерын вызначалася талентам і прыгажосцю семнаццацігадовая Гануся. Стройная, з вялікім блакітнымі вачыма, якія ў танцы запальваліся агнём незвычайнага натхнення, яна пакарала сэрцы гледачоў. Не маглі застацца раўнадушнымі да вялікага таленту простай дзяўчыны нават князі і іх шматлікія знакамітыя госці. Некаторыя з гасцей спадзяваліся знайсці спагадлівы адказ на свае заляцанні і былі пакрыўджаны, калі артыстка рэзка і рашуча адмаўляла ўсім, нягледзячы на паходжанне і званні. Гэта абражала фанабэрыстых паклоннікаў, якія нават спрабавалі скардзіцца самому князю і патрабавалі адправіць яе на канюшню. Каб пазбегнуць прызнанняў у каханні, зневажальных падарункаў, танцорка вымушана была пасля спектакля хавацца ў патаемных месцах. Часта для гэтай мэты яна выкарыстоўвала старыя дэкарацыі за сцэнай.
Нясвіжскі мастак, малады прыгажун Язэп, які не аднойчы рыхтаваў дэкарацыі да спектакляў, ведаў, дзе хавалася дзяўчына. У яго сэрцы агонь кахання гарэў яшчэ з таго моманту, калі ён першы раз убачыў Ганусю ў замку. Гануся таксама марыла аб вялікім каханні, якое часта павінна была перадаваць у танцы, але ніколі яшчэ не перажывала ў сапраўдным жыцці. Яна даўно звярнула ўвагу на маладога мастака і чакала прызнання толькі ад яго. Язэп жа лічыў сябе недастойным увагі такой таленавітай балерыны. Дзяўчына здавалася яму недасягальнай зоркай, ідэалам. Больш за ўсё ён баяўся словамі прызнання абразіць, напалохаць каханую і страціць яе давер і прыхільнасць.
Такое становішча цягнулася амаль два гады. Хутка закончваўся тэрмін дагавору, і Гануся павінна была вярнуцца ў Слуцк. Адчай, які перажываў юнак пры думцы аб расставанні, дапамог яму перамагчы нерашучасць і прызнацца любай у сваім вялікім каханні. Доўгачаканыя словы ўсхваляванага хлопца знайшлі водгук у сэрцы дзяўчыны. Шчаслівыя закаханыя вырашылі звярнуцца да князя Міхала за дазволам на шлюб. Нясвіжскі князь даў згоду на вяселле, але патрэбна было ведаць яшчэ, што скажа слуцкі Радзівіл. Тут трэба зазначыць, што слуцкі князь вызначаўся хваравітай жорсткасцю ў адносінах да прыгонных. Для яго найвялікшай асалодай было слухаць енкі паднявольных, якіх сурова каралі за самую нязначную правіннасць. Здарылася самае страшнае: жорсткі князь у вялікім гневе загадаў закаваць дзяўчыну ў кайданы і даставіць яе назад у Слуцк. Пачуўшы гэта рашэнне, закаханыя вырашылі ўцякаць. Але салдаты злавілі ўцекачоў недалёка ад Нясвіжа. Апошні абдымак іх і роспач былі такімі адчайнымі, што нават сэрцы салдатаў не вытрымалі: яны плакалі разам з тымі, каго павінны былі разлучыць. Закаваную ў кайданы Ганусю павезлі ў Слуцк, а праз некалькі дзён у Нясвіжы даведаліся, што дзяўчына загінула. Ніхто дакладна не мог сказаць, што з ёй здарылася: ці яна сама дабравольна пакінула гэты свет, у якім не магла жыць без каханага, ці загінула ў страшэнных пакутах у змрочным падзямеллі.
3 той пары Язэп у любое надвор'е хадзіў на месца іх апошняга расстання і праводзіў там цэлыя гадзіны. Можа гэта ён пасадзіў і выгадаваў у памяць аб сваім адзіным каханні незвычайныя дрэвы. Фактам з'яўляецца тое, што ён адрокся ад свету, пайшоў у манастыр і ўсё жыццё аддаў мастацтву.
Дуб і сасна дажылі да нашых дзён. Расказваюць, што ў час апошняй вайны немцы хацелі вывезці гэты цуд прыроды ў Германію, але не паспелі. Неразлучныя дрэвы неаднойчы прыцягвалі ўвагу мастакоў, паэтаў, музыкантаў. На жаль, сасна ў 1999 годзе загінула.
Здольнасці не зводзяцца да наяўных у індывіда ведаў, навыкаў і уменняў. Яны выяўляюцца ў шпаркасці, глыбіні і трываласці авалодання прыёмамі некаторай дзейнасці. Аснову здольнасцяў складаюць прыродныя, фізічныя і псіхічныя ўласцівасці чалавека, спадчынныя ім ад бацькоў (напрыклад, асаблівасці глядзельнага ўспрымання, памяці, наяўнасць слыху і інш ). Гэтыя прыродныя ўласцівасці прынята называць задаткамі. Яны задаюць то, у якім кірунку будуць у далейшым развівацца здольнасці. Якасны ўзровень развіцця здольнасцяў выяўляецца паняццем таленту. Талентам называюць такую сукупнасць здольнасцяў, якая дазваляе атрымаць прадукт дзейнасці, які адрозніваецца навізной, высокім дасканаласцю і грамадскай значнасцю. Таленавіты чалавек цалкам сябе аддае той дзейнасці, да якой у яго схільнасць . Можна нават сказаць , што ён « спальвае сябе цалкам» . Бо ўсё свой вольны час , кожную вольную хвіліну, кожную секунду ён прысвячае сваёй справе . Але ўсё гэта не праходзіць бясследна. Бо вынікам такога ўпартай працы, такіх старанняў звычайна з’яўляецца стварэнне чагосьці новага, якое можа мець значэння для ўсяго чалавецтва. Тым самым гэты чалавек асвятляе шлях іншым і стварае прасторы для наступнага даследаванні і стварэння чагосьці яшчэ больш удасканаліць . Менавіта пры дапамозе таленавітых людзей чалавецтва можа ісці па шляху прагрэсу і рухацца наперад.
Талент – гэта здольнасць верыць у успех. Ён да гэтага часу дзівіць нас сваёй разнастайнасцю. Верагодней за ўсё, талент назапашваецца ад пакалення да пакалення і, аднойчы, выяўляецца ў поўнай сіле. Сучасныя навукоўцы вылучаюць пэўныя тыпы таленту, якімі валодаюць людзі ў той ці іншай ступені. Талантлівы чалавек, як бы асуджаны на талент. Бо гэта дар, які яму дадзены не выкарыстоўваць – вялікая дзёрзкасць і глупства. Многія лічаць, што таленавіты чалавек таленавіты ва ўсім. Толькі па -сапраўднаму таленавітыя людзі павінны мець моцны характар і здолець не згубіць свой дар. Гэтыя людзі дамагаюцца найвышэйшых поспехаў і перад імі адкрываюцца ўсё гарызонты для праявы сваіх асаблівасцей. Талент не можа жыць без свабоды, як птушка без паветра . Вельмі важна выявіць талент у самім сабе.
З сказанага вышэй можна зрабіць выснову, што талент – гэта вышэйшая ўзнагарода для чалавека. Бо ён можа пакінуць бясследна след на зямлі, асвятляючы шлях іншым .