Сачыненне разважанне "Я не ведаю прыгажейшай Зямли"
По быстрее

                                            Першы гром

    Зима ужо канчаецца. Прыгрэла сонейка. Яно абуджае прыроду. Адтае зямля. Дрэвы и раслины п'юць свежы вясновы сок. Паветра напоунилася пахам хвои.

   Хутка з выраю прыляцяць шпаки. Да сустрэчы з ими рыхтуюцца дзеци и дарослыя. Яны зрабили шпакоуни и павесили их у садзе.

   Раптам пракациуся над зямлёю першы гром. З вяликай чорнай хмары хлынуу дождж. Важкия кропли дажджу застукали па даху. Па зямли пабегли ручайки. Усе уцякаюць ад дажджу. Тольки качки ды гуси купаюцца у лужынах.

У  мяне, ёсць сабака. Завуць яго Жуля. Гэта невялічкі сабака. Сам ён увесь чорны, а лапкі і грудка жоўтыя. Вочы ў яго вялікія, круглыя і зяленыя. 
Ён жыве у нас ужо дзесяць год. Кармлю я свайго сабаку тры разы ў дзень. Ён вельмі любіць малако, цукар і костачкі. Мы з ім заўсёды ходзім гуляць у лес.Я кідаю яму галінкі, а ен іх прыносіць. Жуля вельмі разумны сабака, адданы. 
Аднойчы ў яго жыцці здарыўся такі выпадак. Летам мой тата з сябрамі пайшоў на возера пасля працы і ўзяў з сабой Жулю. Татка з сябрамі смяяліся, купаліся і жартавалі. Раптам адзін татаў сябар пачаў тануць. Тата не разгубіўся  і кінуўся на дапамогу, і якое ж было яго здзіўленне, калі Жуля кінуўся за ім. Калі яны ўжо падплывалі да берага і ў таты не хапала больш моцы плыць далей, наш сабака схапціў тату за валасы  і пачаў цягнуць да берага.
З таго самага часу тата палюбіў Жулю яшчэ больш. Мы заўседы ўспамінаем гэты выпадак.
Вось такі ў нас разумны і адданы сабака. Для нас ен не проста жывела, а самы сапраўдны член нашай сям’і.