Уладзимир Караткевич Хан Баты, Старац, Людзи, Лебязи, Письменник Патрыятызм—за свой народ можна и загинуць, але ты назауседы застанешся помникам для людзей, и нават не памрэш Хан Баты спалиу беларуския земли, усе людзи были узяты у палон. Писменник сказау што Хан злы и аб им будуць помниць тольки крыуднае. Хан не паверыу и вырашыу спрасить у старца яки праходзиу побач. Старац адказау так жа як и письменник и тады Хан спытау: «А вось кали ты выратуешь гэтых людзей што у палоне яны будуць помниць цябе як героя?» Старац адказау што да и тады Хан сказау: «За тваю жизнь я выпущу стольки чалавек, скольки паместится у твой скит». Старац згадзиуся и у скит пачали уваходзиць людзи. Людзи шли, шли, шли, а над старцам тачыу свой меч палач. Але у скит вашли усе людзи и тады Хан вырашыу паглядець як так, у таки маленьки чкит стольки людзей увайшло, не можа быць. Кали ен заглянуу убачыу што апошния хлопчы с дзяучынкай стали лебядзями и выляцели у адчыненае акно. Хан раззлавауся и дау прыказ забить старца, але той пачау станавицца камнем, яки плача, камнем з пад якога цяче ручаек. Цудоуная з элементами повесци пра жывел.
1.
І думка вынікне — праходзіць,
Як тыя хмаркі на заходзе,
Што без слядочка, быццам цені,
У смутным нікнуць задуменні.
2.
Званок, другі і зараз трэці,
І дрыгнуў поезд, быццам чэрці
Яго сярдзіта скаланулі,
Дождж цэлы іскар сыпанулі
І страшным рогатам заржалі
Ды з дымам далей паімчалі.
3.
І люду мноства тут хадзіла,
Найболей моладзь гарадская,
Ды худасочная, благая,
Ўсё панічы-зухі, паненкі,
А станік іх, бы ў восак, ценкі;
Ідуць, шнуруюць па дарожках,
А чаравічкі на іх ножках
Так і паскрыпваюць, спяваюць,
Нібы капыцікі мільгаюць;
Ідуць, спусціўшы вачаняткі,
На погляд ціхі, як ягняткі.
4.
Вось як цяпер, перада мною
Ўстае куточак той прыгожа,
Крынічкі вузенькая ложа
І елка ў пары з хваіною,
Абняўшысь цесна над вадою,
Як маладыя ў час кахання,
Ў апошні вечар расставання.
5.
Хоць я няволяй цяжка змучан
І з родным берагам разлучан,
Ды я душою ажываю,
Як вокам мыслі азіраю
Цябе, мой луг і бераг родны,
Дзе льецца Нёман срэбраводны,
Дубы дзе дружнай чарадою
Стаяць, як вежы, над вадою
Даўнейшых спраў вартаўнікамі
І ззяюць грозна жараламі.
Хан Баты, Старац, Людзи, Лебязи, Письменник
Патрыятызм—за свой народ можна и загинуць, але ты назауседы застанешся помникам для людзей, и нават не памрэш
Хан Баты спалиу беларуския земли, усе людзи были узяты у палон. Писменник сказау што Хан злы и аб им будуць помниць тольки крыуднае. Хан не паверыу и вырашыу спрасить у старца яки праходзиу побач. Старац адказау так жа як и письменник и тады Хан спытау: «А вось кали ты выратуешь гэтых людзей што у палоне яны будуць помниць цябе як героя?» Старац адказау што да и тады Хан сказау: «За тваю жизнь я выпущу стольки чалавек, скольки паместится у твой скит».
Старац згадзиуся и у скит пачали уваходзиць людзи. Людзи шли, шли, шли, а над старцам тачыу свой меч палач. Але у скит вашли усе людзи и тады Хан вырашыу паглядець як так, у таки маленьки чкит стольки людзей увайшло, не можа быць. Кали ен заглянуу убачыу што апошния хлопчы с дзяучынкай стали лебядзями и выляцели у адчыненае акно. Хан раззлавауся и дау прыказ забить старца, але той пачау станавицца камнем, яки плача, камнем з пад якога цяче ручаек.
Цудоуная з элементами повесци пра жывел.