Запішыце тэкст у адпаведнасці з нормамі сучаснай беларускай літаратурнай мовы. Беларуская мова належыць да ўсходняе галіны славянскіх моў.Сучасная беларуская мова злажылася паступова, гістарычна, з мовы тых славянскіх пляменьняў, што леглі ў аснову беларускае народнасьці. Аб стане беларускае мовы да ХІІІ веку, за бракам дакладных ведамасьцяй, трудна з пэў¬насьцю судзіці, бо з тае далёкае эпохі мы ня маем іншых здабыткаў беларушчыны, апроч нека¬торых назоваў мясцовасьцяй і людзей, што спатыкаюцца ў кроніках і дакумэнтах іншых народаў. Затое пачынаючы з ХІV веку, мы маем такое мноства розных пісаных дакумэнтаў з сьлядамі беларускае мовы, як ніводзін славянскі народ усходняе галіны. Мы маем мноства грамат і актаў, асабліва судовых, і іншых старасьвецкіх пісаных дакумэнтаў, шмат рукапісных кніг – кніг да набажэнства, біблійных, летапісаў, кронік, апавяданьняў, а яшчэ больш старадрукарскіх кніг. У вадным толькі Віленскім архіве апісаных актаў налічваецца больш за 200 000, грамат да канца толькі ХV веку вядома больш за 130; рукапісных кніг не юрыдычнага характару з ХІV па ХVІ сталецьце вядома больш, як 80; кніг старога друку з усімі асаблівасьцямі цяперашняе беларускае мовы за адно ХVІ сталецьце налічваецца больш за 30 (Я. Лёсік).

Параўнальная характарыстыка літаратурных герояў (у. караткевіч "паром на бурнай рацэ")  літаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. каб глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. такі прыём выкарыстаны янкам купалам у паэме «курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. у параўнальным плане пададзены вобразы сцёпкі і аленкі ў аповесці «на прасторах жыцця» якуба коласа. гэтым прыёмам карыстаўся і у. караткевіч пры стварэнні вобразаў пора-леановіча і горава ў апавяданні «паром на бурнай рацэ» .  абодвагероі — выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. у пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, пора-леановічу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу магілёва» , таму «ў дапамогу яму» паставілі юрыя горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з паўстанцаў пад ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне. сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку пора-леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога — шпіёніць? але гэта толькі першае ўражанне. у. караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?   вось мы бачым горава, які ў думках апынуўся ў маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну надзейку, марыць аб мірным жыцці. і раптам — стрэл! гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў пора-леановіч. горава ўразіў (каторы ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. і яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую скронь — адмеціна двубою. многае можа сказаць пра героя яго партрэт. пора-леановіча выдавалі вочы аўтар далей скажа: «яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам» . і тут жа гораў дасць дакладную характарыстыку пора-леановічу: «чалавек, які сядзіць яго, — страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім няма ў душы месца для так званых пакут сумлення» . і вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым.  наступная ноч выдалася «вераб’інай» . дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. на перасцярогу бывалага салдата івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, пора-леановіч рэагуе іранічна: «табе што да таго? няхай не суюцца ў » і калі гораў хоча неяк абразуміць пора-леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. і ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. іншага яны не варты. людзей не шкадуй. ні жанчын, ні дзяцей. ідзі па трупах, і добра табе будзе.  і мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты пора-леановіч. для яго галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. а прысяга, закон гонару — гэта не для яго. яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. адзін (пора-леановіч) ведаў, што пакаранне грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. другі (гораў), нічога не , рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.  менавіта гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць пора-леановіч і гораў. мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім .  такія людзі, як капітан пора-леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі.

Рассмотрим картину елка у пары з хваинаю.пора года на картине представлена лето. на переднем плане мы видим деревья. сразу что кидается в глаза, это елки в хвои, а потом маленькая, худенькая березка, а за этим и дерево с лева. мне кажется, что это выход из леса к домику. видим голубое небо. на небе не летают птицы. потом мы смотрим на поляну, тропинку, которая ведет к калитке во двор.видим забор, за забором мы видим домик, хлев, дерево. а за этим всем дремучий, большой    лес. сразу не за что