Кожны з нас сам вырашае, як яму пражыць сваё жыццё. На сваiм шляху мы сустракаем не толькi шчасце i поспех. Нярэдка нас чакае гора цi проста нядобрыя людзi. I толькi ад нас самiх залежыць, як мы станем паводзiць сябе ў гэткiх абставiнах. Адзiн чалавек азлобiццца, стане дрэнна абыходзiцца з тымi, хто слабейшы за яго. Будзе помсцiць за свае няўдачы людзям, якiм няма чым адказаць i якiя ў гэтых самых няўдачах зусiм не вiнаватыя. Потым той невiнаваты, каго пакрыўдзiлi такiм чынам, будзе сам помсцiць яшчэ слабейшым. Атрымаецца замкнутае кола, з якога няма выйсця. Другi чалавек у цяжкiх абставiнах выхаваецца, стане мацнейшым, пачне дапамагаць тым, хто апынуўся у гэткай сiтуацыi. Адным словам, той, хто быў чалавечным, чалавечным у цяжкiх абставiнах i застанецца. Той, хто не быў, пакажа сваю сапраўдную сутнасць. Вось так жыццё выпрабоўвае чалавека на чалавечнасць.
Музей валуноу Беларусы з даўніх часоў пакланяліся камяням. Кланяліся, калі да сёмага поту стараліся выбраць іх з кожнага сялянска-га поля, а тыя, як жывародныя, усё вылузваліся і вылузвалі-ся з зямлі. Кланяліся, будуючы з іх крэпасці і замкі, палацы і цэрквы, стайні і свірны, брукуючы грукатлівыя гасцінцы. 3 далёкіх дахрысціянскіх часоў беларусы верылі ў цудадзейную сілу камянёў. Нашы даўнія продкі лічылі, што сімвалам бога Перуна, напрыклад, з'яўляецца каменная сякера. Ёю сівабароды грамавержац рассякае чорныя хмары і поіць зямлю да-брадзейным дожджыкам. Лічылася, што яна абараняе ад злых духаў, спрыяе ўрадлівасці і пладавітасці, ратуе ад хвароб. 3 асаблівай цнатлівасцю адносіліся беларусы да камянёў-про-шчаў, следавікоў з адбіткамі слядоў Хрыста, Багародзіцы, свя-тых угоднікаў. У дні свят да іх ладзілі хрэсныя ходы, богаслу-жэнні, ім прыносілі ахвяры, каля іх будавалі капліцы, цэрквы. Музей валуноў знаходзіцца пад адкрытым небам ледзь не на галоўным праспекце сталіцы. Гэта ці не адзіны такі ў свеце музей.
Адзiн чалавек азлобiццца, стане дрэнна абыходзiцца з тымi, хто слабейшы за яго. Будзе помсцiць за свае няўдачы людзям, якiм няма чым адказаць i якiя ў гэтых самых няўдачах зусiм не вiнаватыя. Потым той невiнаваты, каго пакрыўдзiлi такiм чынам, будзе сам помсцiць яшчэ слабейшым. Атрымаецца замкнутае кола, з якога няма выйсця.
Другi чалавек у цяжкiх абставiнах выхаваецца, стане мацнейшым, пачне дапамагаць тым, хто апынуўся у гэткай сiтуацыi.
Адным словам, той, хто быў чалавечным, чалавечным у цяжкiх абставiнах i застанецца. Той, хто не быў, пакажа сваю сапраўдную сутнасць. Вось так жыццё выпрабоўвае чалавека на чалавечнасць.
Беларусы з даўніх часоў пакланяліся
камяням. Кланяліся, калі да сёмага
поту стараліся выбраць іх з кожнага
сялянска-га поля, а тыя, як
жывародныя, усё вылузваліся і
вылузвалі-ся з зямлі. Кланяліся,
будуючы з іх крэпасці і замкі, палацы
і цэрквы, стайні і свірны, брукуючы
грукатлівыя гасцінцы.
3 далёкіх дахрысціянскіх часоў
беларусы верылі ў цудадзейную сілу
камянёў. Нашы даўнія продкі лічылі,
што сімвалам бога Перуна,
напрыклад, з'яўляецца каменная
сякера. Ёю сівабароды грамавержац
рассякае чорныя хмары і поіць
зямлю да-брадзейным дожджыкам.
Лічылася, што яна абараняе ад злых
духаў, спрыяе ўрадлівасці і
пладавітасці, ратуе ад хвароб.
3 асаблівай цнатлівасцю адносіліся
беларусы да камянёў-про-шчаў,
следавікоў з адбіткамі слядоў Хрыста,
Багародзіцы, свя-тых угоднікаў. У дні
свят да іх ладзілі хрэсныя ходы,
богаслу-жэнні, ім прыносілі ахвяры,
каля іх будавалі капліцы, цэрквы.
Музей валуноў знаходзіцца пад
адкрытым небам ледзь не на
галоўным праспекце сталіцы. Гэта ці
не адзіны такі ў свеце музей.