В Отечественной войне 1812 г. участвовали не только армейские отряды, но поднялись и крестьяне. Партизанские отряды, сопротивление населения захваченных территорий не позволяло французам чувствовать себя на этих территориях победителями.
Потому как народ внес основной вклад в победу на наполеоновскими войсками.
Основную роль - «гвоздила французов до тех пор, пока не погибло все нашествие».
Только в Петербурге в ополчение вступило 13 тыс. человек. Еще до Бородинского сражения Наполеон терял ежедневно ло нескольку сотен солдат, которые гибли от рук партизан. Лишь за первый месяц после Бородинского сражения французы потеряли от действий партизан 30 тыс. человек.
Улуу Ата Мекендик согуш менин үй-бүлөмдүн тарыхында. Улуу Ата Мекендик Согуш ошол катаал мезгилде ар бир үй бүлөгө жабыркаган. Көпчүлүк фронтко кетип, артка кайтышкан жок. Бирок артта болсо дагы, адамдар мекендин жыргалчылыгы үчүн жан аябас эмгектеништи. Мына менин чоң атам. Анын аты Казим болчу. Согуш баштаганда, ал 14 жашта болчу. Аны майданга алып кетишкен жок. Бирок ал чоңдорго окшоп иштеген. Прежевальск шаарында жана азыркы Каракол шаарында бут кийим фабрикасы бар болчу. Ал жерде алар фронтавиктерге кайыш бут кийим тигишкен. Чоң аталарым менен бирге чоң атам өтүк тигип, аларды талаага, түшүм жыйноого жиберген. Алардын иши аябай оор болгон. Согуштан кийин 1941-1945-жылдардагы согуш мезгилиндеги эрдиги үчүн ардак медалы менен сыйланган.
Потому как народ внес основной вклад в победу на наполеоновскими войсками.
Основную роль - «гвоздила французов до тех пор, пока не погибло все нашествие».
Только в Петербурге в ополчение вступило 13 тыс. человек. Еще до Бородинского сражения Наполеон терял ежедневно ло нескольку сотен солдат, которые гибли от рук партизан. Лишь за первый месяц после Бородинского сражения французы потеряли от действий партизан 30 тыс. человек.
Улуу Ата Мекендик согуш менин үй-бүлөмдүн тарыхында. Улуу Ата Мекендик Согуш ошол катаал мезгилде ар бир үй бүлөгө жабыркаган. Көпчүлүк фронтко кетип, артка кайтышкан жок. Бирок артта болсо дагы, адамдар мекендин жыргалчылыгы үчүн жан аябас эмгектеништи. Мына менин чоң атам. Анын аты Казим болчу. Согуш баштаганда, ал 14 жашта болчу. Аны майданга алып кетишкен жок. Бирок ал чоңдорго окшоп иштеген. Прежевальск шаарында жана азыркы Каракол шаарында бут кийим фабрикасы бар болчу. Ал жерде алар фронтавиктерге кайыш бут кийим тигишкен. Чоң аталарым менен бирге чоң атам өтүк тигип, аларды талаага, түшүм жыйноого жиберген. Алардын иши аябай оор болгон. Согуштан кийин 1941-1945-жылдардагы согуш мезгилиндеги эрдиги үчүн ардак медалы менен сыйланган.
Вот перевод текста