Я собираюсь забыть, я буду глупым. Я боюсь возвращаться ... Я убегаю от своего свистка и боюсь возвращаться.
Я сейчас. «Дети села высмеивали алфавит, и моя летняя рука пустила корни.
Теперь ты стал разумным человеком ... Возьми эту трость и возьми корову из этой деревни! - мой брат Айгиндали был доставлен ко мне, и он отправился в город в поисках работы
Прибыв в город, я пришел в один из множества плюшевых магазинов и сел в теплое место. Мягкий песок - это самоходное бедро и удобная кровать.
О, траурная луна! »- сказали два парня, которые были похожи на меня, и я не смог раскрыть руку, как будто просто пытался оттолкнуть их ногами в сторону.
Ты тот мальчик, который умирает ночью? «По крайней мере, один взрослый маленький мальчик подошел ближе к берегу реки. Там нет ничего, кроме пиджака брюки поверх стройного тела. Мышцы тела, сильно поврежденные солнцем, горят на солнце. Теперь один из них - легкие, легкие, легкие леггинсы, которые нужны мне
Жас бала анадан туғанда екі түрлі мінезбен туады: біреуі - ішсем, жесем, ұйқтасам деп тұрады. Бұлар - тәннің құмары, бұлар болмаса, тән жанға қонақ үй бола алмайды. Һәм өзі өспейді, қуат таппайды. Біреуі - білсем екен демеклік. Не көрсе соған талпынып, жалтыр-жұлтыр еткен болса, оған қызығып, аузына салып, дәмін татып қарап, тамағына, бетіне басып қарап, сырнай-керней болса, дауысына ұмтылып, онан ержетіңкірегенде ит үрсе де, мал шуласа да, біреу күлсе де, біреу жыласа да тұра жүгіріп, «ол немене?», «бұл немене?» деп, «ол неге үйтеді?» деп, «бұл неге бүйтеді?» деп, көзі көрген, құлағы естігеннің бәрін сұрап, тыныштық көрмейді. Мұның бәрі - жан құмары, білсем екен, көрсем екен, үйренсем екен деген.
Дүниенің көрінген һәм көрінбеген сырын түгелдеп, ең болмаса денелеп білмесе, адамдықпен орны болмайды. Оны білмеген соң, ол жан адам жаны болмай, хайуан жаны болады. Әзелде құдай тағала хайуанның жанынан адамның жанын ірі жаратқан, сол әсерін көрсетіп жаратқаны. Сол қуат жетпеген, ми толмаған ессіз бала күндегі «бұл немене, ол немене?» деп, бір нәрсені сұрап білсем екен дегенде, ұйқы, тамақ та есімізден шығып кететұғын құмарымызды, ержеткен соң, ақыл кіргенде, орнын тауып ізденіп, кісісін тауып сұранып, ғылым тапқандардың жолына неге салмайды екеміз?
Я собираюсь забыть, я буду глупым. Я боюсь возвращаться ... Я убегаю от своего свистка и боюсь возвращаться.
Я сейчас. «Дети села высмеивали алфавит, и моя летняя рука пустила корни.
Теперь ты стал разумным человеком ... Возьми эту трость и возьми корову из этой деревни! - мой брат Айгиндали был доставлен ко мне, и он отправился в город в поисках работы
Прибыв в город, я пришел в один из множества плюшевых магазинов и сел в теплое место. Мягкий песок - это самоходное бедро и удобная кровать.
О, траурная луна! »- сказали два парня, которые были похожи на меня, и я не смог раскрыть руку, как будто просто пытался оттолкнуть их ногами в сторону.
Ты тот мальчик, который умирает ночью? «По крайней мере, один взрослый маленький мальчик подошел ближе к берегу реки. Там нет ничего, кроме пиджака брюки поверх стройного тела. Мышцы тела, сильно поврежденные солнцем, горят на солнце. Теперь один из них - легкие, легкие, легкие леггинсы, которые нужны мне
Объяснение:
Жас бала анадан туғанда екі түрлі мінезбен туады: біреуі - ішсем, жесем, ұйқтасам деп тұрады. Бұлар - тәннің құмары, бұлар болмаса, тән жанға қонақ үй бола алмайды. Һәм өзі өспейді, қуат таппайды. Біреуі - білсем екен демеклік. Не көрсе соған талпынып, жалтыр-жұлтыр еткен болса, оған қызығып, аузына салып, дәмін татып қарап, тамағына, бетіне басып қарап, сырнай-керней болса, дауысына ұмтылып, онан ержетіңкірегенде ит үрсе де, мал шуласа да, біреу күлсе де, біреу жыласа да тұра жүгіріп, «ол немене?», «бұл немене?» деп, «ол неге үйтеді?» деп, «бұл неге бүйтеді?» деп, көзі көрген, құлағы естігеннің бәрін сұрап, тыныштық көрмейді. Мұның бәрі - жан құмары, білсем екен, көрсем екен, үйренсем екен деген.
Дүниенің көрінген һәм көрінбеген сырын түгелдеп, ең болмаса денелеп білмесе, адамдықпен орны болмайды. Оны білмеген соң, ол жан адам жаны болмай, хайуан жаны болады. Әзелде құдай тағала хайуанның жанынан адамның жанын ірі жаратқан, сол әсерін көрсетіп жаратқаны. Сол қуат жетпеген, ми толмаған ессіз бала күндегі «бұл немене, ол немене?» деп, бір нәрсені сұрап білсем екен дегенде, ұйқы, тамақ та есімізден шығып кететұғын құмарымызды, ержеткен соң, ақыл кіргенде, орнын тауып ізденіп, кісісін тауып сұранып, ғылым тапқандардың жолына неге салмайды екеміз?