Ананың парызынан Меккеге үш рет жаяу арқалап апарсаң да құтылмайсың» -деген сөз тегін айтылмаған ғой. Мен ғана емес, анамның құрсағынан шыққан бесеуміз де қазір бір-бір шаңырақтың иесіміз. Өзіміз де бала сүйіп, ата-ана болып кеттік.
Бірақ ата-анамыз үшін біз әлі баламыз. Әкем бізге күніге қоңырау шалып, іздеп отырады. «Папа, бәрі жақсы, алаңдамаңыз» деп қал-жағдайымыздан хабар беріп болдық па дегенде, анам телефон соғады. Мүмкін бір қалада жүріп, күн сайын көрісіп жүрген соң ба мен де кейде өзімді бала сезініп кетемін. Мен отбасындағы қыздың үлкенімін. Содан соң ба екен анам екеуміз тым жақынбыз. Қашан болмасын, қандай шаруа жасасақ та ақылдасып жүреміз. Қазір ол кісі зейнеткерлікке шықса да жеке кәсіпкер ретінде бір шаруаны дөңгелетіп жүр. Жалға үй алып, жекеменшік балабақша ашып, соның жұмысымен күн ұзаққа бір тынбайды. Немерелерін де жа¬нына жинап алған. Кейде «Мама шаршадыңыз ғой, мүмкін шаруаны қойып демаларсыз» деймін ғой. «Қой балам, мен керісінше үйде отырсам шаршаймын, жанымда көмектесіп жүрген әкелерің барда, өздерің барда мен шаршамаймын»-дейді. Онысы рас... менің анам от басы- ошақ қасында отыруға жаралмаған. Он сегіз жасынан бері еңбек етіп келеді. Тынымсыз шаруамен әбден шыныққан әйел.
Ана жайлы ойыңды, айтып тауса алу мүмкін емес. Әркімнің өз анасына деген махаббаты шексіз. Мен де анамның маған сыйлаған мәнді өмірі үшін алғысымды айта отырып, өз ойымды аз да болса жеткізгім келеді. Ана! Ана! Ана! «Ана» дегенде толқымайтын жүрек, толғанбайтын жан жоқ. Осы үш қана әріптен тұратын «ана» сөзінің астарында ұшан теңіз ой жатыр. Ана — әрбір а үшін ең ыстық, жанға жақын, мағыналы да қастерлі сөз. А алғаш дүние есігін ашқанда ананың ақ сүтімен бойына нәр алады, ана құшағына еніп, ана мейіріміне бөленеді. Адамның аузынан шығатын ең алғаш сөзі де – «ана». Міржақып Дулатов ағамыз айтқандай, бізді сүйетұғын, күйетұғын, әрқашан қамымызды ойлап жүретұғын абзал жанды адам, бұл – ана. Алдыңа қойған мақсатыңа жетуің үшін ана жанын қиюға да дайын. Ана баласының үлгілі азамат боп өсуі үшін бар күшін салып, тер төгеді. Ананың махаббатына, құдіретіне тамсанған талай ақын әнін арнап, жырын жазып, талай жазушы қалам тербеген. «Анаңды меккеге үш арқалап барсаң да, қарызын өтей алмайсың» деген дана қазақ халқы. Шынында да, осыншама қиналып, көз жасын төге жүріп, бізді өсірген анаңа қолыңнан келгеніңнің бәрін істесең де, оның бәрі анаңның түн ұйқысын төрт бөлген бір күніндей ғана. Өз парызыңды өтеу, бұл – ана алдындағы парызды өтеу.Қаншама байлық иесі болсаң да, әлемге әйгілі адам болсаң да, анаңды, оның саған жасаған жақсылығын ұмытпау – сенің өмір бойындағы борышың. Қай адам қолынан келген сый – құрметін жасамады десеңші, шіркін! Бірақ соның бәрі анаңның бір ауыз жылы сөзіне де жетпейді. Дүниенің нұры, өмірдің гүлі, қызықтың қызығы – ананың қолында. Ана бір қолымен бесік тербетсе, екінші қолымен әлемді тербетеді.
Бірақ ата-анамыз үшін біз әлі баламыз. Әкем бізге күніге қоңырау шалып, іздеп отырады. «Папа, бәрі жақсы, алаңдамаңыз» деп қал-жағдайымыздан хабар беріп болдық па дегенде, анам телефон соғады. Мүмкін бір қалада жүріп, күн сайын көрісіп жүрген соң ба мен де кейде өзімді бала сезініп кетемін.
Мен отбасындағы қыздың үлкенімін. Содан соң ба екен анам екеуміз тым жақынбыз. Қашан болмасын, қандай шаруа жасасақ та ақылдасып жүреміз. Қазір ол кісі зейнеткерлікке шықса да жеке кәсіпкер ретінде бір шаруаны дөңгелетіп жүр. Жалға үй алып, жекеменшік балабақша ашып, соның жұмысымен күн ұзаққа бір тынбайды. Немерелерін де жа¬нына жинап алған. Кейде «Мама шаршадыңыз ғой, мүмкін шаруаны қойып демаларсыз» деймін ғой. «Қой балам, мен керісінше үйде отырсам шаршаймын, жанымда көмектесіп жүрген әкелерің барда, өздерің барда мен шаршамаймын»-дейді. Онысы рас... менің анам от басы- ошақ қасында отыруға жаралмаған. Он сегіз жасынан бері еңбек етіп келеді. Тынымсыз шаруамен әбден шыныққан әйел.
Ана! Ана! Ана! «Ана» дегенде толқымайтын жүрек, толғанбайтын жан жоқ. Осы үш қана әріптен тұратын «ана» сөзінің астарында ұшан теңіз ой жатыр. Ана — әрбір а үшін ең ыстық, жанға жақын, мағыналы да қастерлі сөз. А алғаш дүние есігін ашқанда ананың ақ сүтімен бойына нәр алады, ана құшағына еніп, ана мейіріміне бөленеді. Адамның аузынан шығатын ең алғаш сөзі де – «ана». Міржақып Дулатов ағамыз айтқандай, бізді сүйетұғын, күйетұғын, әрқашан қамымызды ойлап жүретұғын абзал жанды адам, бұл – ана. Алдыңа қойған мақсатыңа жетуің үшін ана жанын қиюға да дайын. Ана баласының үлгілі азамат боп өсуі үшін бар күшін салып, тер төгеді. Ананың махаббатына, құдіретіне тамсанған талай ақын әнін арнап, жырын жазып, талай жазушы қалам тербеген.
«Анаңды меккеге үш арқалап барсаң да, қарызын өтей алмайсың» деген дана қазақ халқы. Шынында да, осыншама қиналып, көз жасын төге жүріп, бізді өсірген анаңа қолыңнан келгеніңнің бәрін істесең де, оның бәрі анаңның түн ұйқысын төрт бөлген бір күніндей ғана. Өз парызыңды өтеу, бұл – ана алдындағы парызды өтеу.Қаншама байлық иесі болсаң да, әлемге әйгілі адам болсаң да, анаңды, оның саған жасаған жақсылығын ұмытпау – сенің өмір бойындағы борышың. Қай адам қолынан келген сый – құрметін жасамады десеңші, шіркін! Бірақ соның бәрі анаңның бір ауыз жылы сөзіне де жетпейді. Дүниенің нұры, өмірдің гүлі, қызықтың қызығы – ананың қолында. Ана бір қолымен бесік тербетсе, екінші қолымен әлемді тербетеді.