расул гамзатов родился 8 сентября 1923 года в ауле цада хунзахского района дагестана в семье гамзата цадасы(1877—1951) — народного поэта дагестана. аварец. учился в аранинской средней школе. окончил аварское педучилище в 1939 году. до 1941 года работал школьным учителем, затем — режиссёра в театре, журналистом в газетах и на радио. с 1945 по 1950 годы учился в институте им. а. м. горького в москве.
избирался депутатом верховного совета дагестанской асср, заместителем председателя верховного совета дагестанской асср, депутатом и членом президиума верховного совета . несколько десятилетий был делегатом писательских съездов дагестана, рсфср и , членом бюро солидарности писателей стран азии и африки, членом комитета по ленинской и государственной премиям , членом правления советского комитета защиты мира, заместителем председателя советского комитета солидарности народов азии и африки.
депутат совета союза верховного совета 6-11 созывов (1962—1989)[4][5][6][7][8][9] от дагестанской асср. в 1962—1966 годах и с 1971 года был членом президиума верховного совета . действительный член петровской академии наук и искусств.
в 1973 году подписал письмо группы советских писателей в редакцию газеты «правда» о солженицыне и сахарове.
скончался 3 ноября 2003 года в центральной клинической больнице города москвы. похоронен на старом мусульманском кладбище в тарки у подножья горы тарки-тау, рядом с могилой жены.
шкада, што максім багдановіч не дажыў да гэтага дня. хоць і мала пражыў паэт, але след, які ён пакінуў, — неўміручая старонка нацыянальнай літаратуры. i заўсёды ў сэрцах нашых будуць жыць крыштальна чыстыя, філігранныя вершы гэтага майстра слова. м аксім багдановіч — трэцяя пасля янкі купалы і якуба коласа зорка на небасхіле беларускай дакастрычніцкай паэзіі. за свой кароткі век паэт зрабіў шмат для развіцця і ўзбагачэння роднай літаратуры. асабліва мне падабаюцца грамадзянскія вершы м. багдановіча, прасякнутыя вялікай любоўю да бацькаўшчыны. сярод іх «эмігранцкая песня» — твор, які раскрывав драму людзей, што шукаюць у чужых краінах шчасця. выгнаныя з роднага краю, беззямельныя сяляне-эмігранты жывуць успамінамі аб радзіме. на чужыне ім «маячыцца вёсачка, неман і агні партовыя лібавы». высокае пачуццё патрыятызму, адданасці радзіме жыве ў народзе. сіла і высакароднасць гэтага пачуцця раскрываецца багдановічам у вершы «як базыль у паходзе канаў». аўтар паказвае вобраз паміраючага на чужыне салдата, яго развітанне з зямлёй. салдату расставацца з жыццём. апошняе пградсмяротнае слова яго да самага дарагога — да бацькаўшчыны. хворы багдановіч, нібы антэй, ад сваей сувязі з маці-радзімай, ад любві ды яе адчувае бадзёрасць, напаўняецца свежай сілай, дужэе. родная зямля лечыць яго, хворага, ад душэўных пакутаў. грамадзянскія матывы служэння радзіме, гатоўнасці змагацца за яе шчасце гучаць у вершах багдановіча «зразаюць галіны таполі адну за », «пагоня», цыкле вершаў «старая беларусь». найбольш выдатны верш гэтага цыкла — «слуцкія ткачыхі». у ім праўдзіва раскрываюцца думкі і перажыванні прыгонных сялянак у далёкую феадальную эпоху. адарваныя «ад родных ніў, ад роднай хаты», яны вымушаны ткаць у панскім двары на персідскі лад залатыя паясы. паднявольная праца не прыносіць ім задавальнення і радасці. чужыя персідскія узоры не любы іх сэрцу. душа ткачых імкнецца на волю, да роднага, блізкага, дарагога. сумуючы па бацькаўшчыне, яны міжвольна ўносяць у тканіну сімвал красы роднага краю.
расул гамзатов родился 8 сентября 1923 года в ауле цада хунзахского района дагестана в семье гамзата цадасы(1877—1951) — народного поэта дагестана. аварец. учился в аранинской средней школе. окончил аварское педучилище в 1939 году. до 1941 года работал школьным учителем, затем — режиссёра в театре, журналистом в газетах и на радио. с 1945 по 1950 годы учился в институте им. а. м. горького в москве.
избирался депутатом верховного совета дагестанской асср, заместителем председателя верховного совета дагестанской асср, депутатом и членом президиума верховного совета . несколько десятилетий был делегатом писательских съездов дагестана, рсфср и , членом бюро солидарности писателей стран азии и африки, членом комитета по ленинской и государственной премиям , членом правления советского комитета защиты мира, заместителем председателя советского комитета солидарности народов азии и африки.
депутат совета союза верховного совета 6-11 созывов (1962—1989)[4][5][6][7][8][9] от дагестанской асср. в 1962—1966 годах и с 1971 года был членом президиума верховного совета . действительный член петровской академии наук и искусств.
в 1973 году подписал письмо группы советских писателей в редакцию газеты «правда» о солженицыне и сахарове.
скончался 3 ноября 2003 года в центральной клинической больнице города москвы. похоронен на старом мусульманском кладбище в тарки у подножья горы тарки-тау, рядом с могилой жены.