Однозначно определить жанр стихотворения нельзя, здесь есть строки, характерные для оды, думы, лирического стихотворения. В стихотворении две части. Первая-отстаивание в полемике с воображаемым оппонентом права на любовь к родине. Вторая-объяснение, что значит для поэта родина, каковы её символы. Стихотворение написано шести-, пяти-, четырёхстопным ямбом, причём чёткий переход на четырёхстопный. Это делает стих лёгким, простым. Рифма простая, точная, перекрёстная, с чередованием женской и мужской рифмы, что придаёт стиху плавность и торжественность.
Наступіў студзень. Зіма ў поўным разгары. З кожным днём мацнеюць маразы. Сыпле і сыпле снег, шчыльна ўкрываючы сонную зямлю белым пакрывалам. А калі выдасцасярод завірух і непагадзі бязветраны дзянёк, дык здаецца, што наваколле застыла ў цішы.
Асабліва самотна ў такі час у лесе — быццам ніводнай жывой душы няма. Але лес жыве. І аб гэтым сведчаць шматлікія сляды, пакінутыя яго жыхарамі на бялюткім снезе. Калі пашанцуе, то ў зімовым лесе можна пачуць і сапраўдную звонкую песеньку. Гэта крыжадзюб — адзіная птушка нашых лясоў, якая выседжвае птушанят нават у самыя моцныя маразы. Заліваецца каля свайго гнязда, якое надзейна схавана ад сцюжы і ветру ў самай гушчыні яловых лапак.
Але зіма ёсць зіма. Цяжка даводзіцца ўгэтую пару лясным жыхарам. Раскопваюць капытамі снег у пошуках летапшяй травы алені і казулі, ціснуцца да жытла чалавека сінічкі і снегіры. Кожны прыстасоўваецца, як можа.
строки, характерные для оды, думы, лирического стихотворения.
В стихотворении две части. Первая-отстаивание в полемике с воображаемым оппонентом права на любовь к родине. Вторая-объяснение, что значит для поэта родина, каковы её символы. Стихотворение написано шести-, пяти-, четырёхстопным ямбом, причём чёткий переход на четырёхстопный. Это делает стих лёгким, простым. Рифма простая, точная, перекрёстная, с чередованием женской и мужской рифмы, что придаёт стиху плавность и торжественность.
Наступіў студзень. Зіма ў поўным разгары. З кожным днём мацнеюць маразы. Сыпле і сыпле снег, шчыльна ўкрываючы сонную зямлю белым пакрывалам. А калі выдасцасярод завірух і непагадзі бязветраны дзянёк, дык здаецца, што наваколле застыла ў цішы.
Асабліва самотна ў такі час у лесе — быццам ніводнай жывой душы няма. Але лес жыве. І аб гэтым сведчаць шматлікія сляды, пакінутыя яго жыхарамі на бялюткім снезе. Калі пашанцуе, то ў зімовым лесе можна пачуць і сапраўдную звонкую песеньку. Гэта крыжадзюб — адзіная птушка нашых лясоў, якая выседжвае птушанят нават у самыя моцныя маразы. Заліваецца каля свайго гнязда, якое надзейна схавана ад сцюжы і ветру ў самай гушчыні яловых лапак.
Але зіма ёсць зіма. Цяжка даводзіцца ўгэтую пару лясным жыхарам. Раскопваюць капытамі снег у пошуках летапшяй травы алені і казулі, ціснуцца да жытла чалавека сінічкі і снегіры. Кожны прыстасоўваецца, як можа.