Произведение "Ася". Пока мечтаешь о работе, так и паришь орлом; землю, кажется, сдвинул бы с места — а в исполнении тотчас слабеешь и устаёшь. Скажите кто из персонажей это говорит.
Жил-был мальчик, ему было 9 лет. И этот мальчик мечтал попасть в будущее, узнать какие там технологии. Но как и все мальчишки он проказничал. То вазу разобьет, то кнопку учительнице подложит. Часто лазал в чужие сады за яблоками. И вот однажды его маме позвонил телефон. — Алло? Кто говорит? — Здравствуйте Тамара Викторовна! Мы тут такое обнаружили, такое! — Хорошо, я сейчас приеду! — сказала мама мальчика и положила трубку. Дело в том, что его мама работала ученым, и постоянно изобретала какие-то штуки, вот мальчик и подумал что это они машину времени изобрели. Тогда мальчик вскочил, увидив что мама одевается. Подбежал к шкафу, схватил свою куртку, оторвав карман и побежал к маме. — Мама, Мама! А можно мне с тобой, посмотреть изобретение!? — Зачем? Изобретение как изобретение... Ничего необычного... — Ну мо-о-ожно? — Ладно, пошли. Мальчик одел полу порванную кепку и они вышли из дома. Странно было на них смотреть - красиво одетая мама и небрежно одетый сын. Когда они пришли, мальчик затаил дыхание - сейчас он увидит машину времени! Мама зашла в большой кабинет и следом влетел ее сын, перевернув две колбы. — Вот, смотрите. — сказал один из ученых — Это микрофон который может записывать музыку и играть ее много раз! К тому же он беспроводной, работает на батарейках. — пояснил второй ученый — Здорово! - Удивилась мама. Но тут их перебил мальчик: — А где же машина времени?! — Какая машина времени? — С недоумением спросил первый ученый — Простите, моего сына. Мы сейчас! Отведя его в сторону мама спросила: — Какая машина? — Машина времени, с ее можно попасть в будущее. — А ты знаешь, чтобы попасть в будущее, нужно хорошо вести себя в Посмотри сколько плохих дел ты за сегодня сделал! Так ты никогда не попадешь в будущее! — Прости, мама! Я больше не буду я буду делать добрые дела! И он сказал правду, каждый день не обходился без добрых дел. Если не нравится, можешь немного изменить что-нибудь.
ответ:
объяснение:
паўлінка і пан быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі
"паўлінка". увесь сюжэт п'есы будуецца на ўленні і
і гэтых двух герояў. такі прыём дазволіў аўтару стварыць не
толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную
беларускую камедыю.
паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі
прама або ўскосна звязаны з ёю. хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,
з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. паўлінка — маладая, прыгожая і
прывабная сялянская дзяўчына. у потайкі ад бацькі яна сустракаецца са
сваім каханым сялянскім хлопцам якімам, якога яе бацька ненавідзіць за
"палітыку". для далейшага развіцця п'есы я. купала выкарыстоўвае даволі
распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк
сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму
купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. звычайна, здавалася б,
сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.
за знешняй згодай паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на
кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.
быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў
крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і
падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў паўлінкі і яе
бацькі). быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. ён са скуры вылузваецца дзеля
таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і паўлінкай сваю "вышэйшасць" і
"разумнейшасць". дзеля гэтага быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім
"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. яму здаецца, што
дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць
сваю згоду на шлюб. зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька
паўлінкі сцяпан крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім іўся. поўны
гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных
сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан адольф. аднак усё
гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. таму быкоўскі
дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем
сцяпана крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. аднак пан быкоўскі не звяртае
на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю
"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. у
выніку нават сам крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю
выганяе пана са сваёй хаты.
паўлінка, пан быкоўскі — гэта своеасаблівая пара
герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага
беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".
сватанне быкоўскага выклікае ў паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,
калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана
нічога больш няма, — пагарду. паўлінка разумее, што не так лёгка
перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. таму яна скарыстоўвае іншы
шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан быкоўскі, а
потым сама выбірае свой лёс.
сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан
быкоўскі вучыць паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова
прымаюць за выкрадальніка паўлінкі. у я. купалы гэта зусім не смех дзеля
смеху. вобразам паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць
простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,
які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.
п'еса, напісаная на пачатку xx ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.
"быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "пінскай шляхце" в.
дуніна-марцінкевіча, "модным шляхцюку" к. каганца. я. купала ў вобразе
быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы
літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз адольфа быкоўскага стаў
сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,
назыўное.
надеюсь