Басқа тілде оқу Бақылау Өңдеу Төле Әлібекұлы (1663 – 1756) – қазақтың қоғам қайраткері, шешен, Ұлы жүздің бас биі, Қазыбек, Айтеке бидің қолдауымен үш жүзге төбе би болып сайланған. Артында "бүтін билікке Төле би жеткен" деген сөз қалған тарихи тұлға. "Жеті жарғыны" жасаушылардың бірі. Әлібекұлы Төле бидің атасы Құдайберді би Есім хан мен Тұрсын хан егесі кезінде Есім ханды қолдаған (Қазыбек бек Тауасарұлының "Түп-тұқияннан өзіме дейін" кітабынан). Яғни Есім хан тұсындағы, халық аузында "Есім ханның ескі жолы" атанып кеткен қазақ халқының заңдар жинағын құрастыруға қатысқан билердің бірі деп айтуға толық негіз бар. Өз заманында Қазақ хандығының тұтастығы үшін күрескен қайраткер! Төле би өз халқының шешендік-поэтикалық өнерінің дәстүрлерін жастайынан бойына сіңіріп өскен, зерделі, сауатты адам болған. 15-20 жасынан билердің бас қосқан жиналысына қатысып, өзінің әділдігі мен шешендік өнері арқасында таныла бастайды.
Стихотворение начинается с сожаления о том, что рассказчик не успел узнать имя главного героя повествования – местного мальчишки лет 10-12 из числа тех, кого принято именовать «бедовыми». Они – заводилы в любой компании, инициаторы дворовых драк, а также верные русских солдат. Один такой сорванец и подошел к советским танкистам во время боя, чтобы показать, где именно находится огневая позиция противника. «Стоит парнишка — мины, пули свищут, и только рубашонка пузырем», — именно так описывает поэт героя своего произведения.
Солдатам-танкистам не оставалось ничего иного, как взять с собой юного смельчака на броню и, руководствуясь его указаниями, зайти в тыл к противнику. В итоге, как вспоминает очевидец тех далеких событий, «эту пушку, заодно с расчетом, мы вмяли в рыхлый, жирный чернозем». Солдаты поблагодарили своего и, словно взрослому ему руку. Но вот имени мальчишки никто спросить не догадался, о чем участники тех событий искренне сожалеют. «Из тысяч лиц узнал бы я мальчишку», — отмечает танкист, которому, по сути, этот сорванец жизнь. Однако солдат понимает, что таких юных героев можно было встретить в каждом городе. И именно детям войны, которые защищали свою Родину наравне со взрослыми, Твардовский посвятил это волнующее стихотворение с элементами публицистики.
Бақылау
Өңдеу
Төле Әлібекұлы (1663 – 1756) – қазақтың қоғам қайраткері, шешен, Ұлы жүздің бас биі, Қазыбек, Айтеке бидің қолдауымен үш жүзге төбе би болып сайланған. Артында "бүтін билікке Төле би жеткен" деген сөз қалған тарихи тұлға. "Жеті жарғыны" жасаушылардың бірі. Әлібекұлы Төле бидің атасы Құдайберді би Есім хан мен Тұрсын хан егесі кезінде Есім ханды қолдаған (Қазыбек бек Тауасарұлының "Түп-тұқияннан өзіме дейін" кітабынан). Яғни Есім хан тұсындағы, халық аузында "Есім ханның ескі жолы" атанып кеткен қазақ халқының заңдар жинағын құрастыруға қатысқан билердің бірі деп айтуға толық негіз бар. Өз заманында Қазақ хандығының тұтастығы үшін күрескен қайраткер! Төле би өз халқының шешендік-поэтикалық өнерінің дәстүрлерін жастайынан бойына сіңіріп өскен, зерделі, сауатты адам болған. 15-20 жасынан билердің бас қосқан жиналысына қатысып, өзінің әділдігі мен шешендік өнері арқасында таныла бастайды.
Объяснение:
Стихотворение начинается с сожаления о том, что рассказчик не успел узнать имя главного героя повествования – местного мальчишки лет 10-12 из числа тех, кого принято именовать «бедовыми». Они – заводилы в любой компании, инициаторы дворовых драк, а также верные русских солдат. Один такой сорванец и подошел к советским танкистам во время боя, чтобы показать, где именно находится огневая позиция противника. «Стоит парнишка — мины, пули свищут, и только рубашонка пузырем», — именно так описывает поэт героя своего произведения.
Солдатам-танкистам не оставалось ничего иного, как взять с собой юного смельчака на броню и, руководствуясь его указаниями, зайти в тыл к противнику. В итоге, как вспоминает очевидец тех далеких событий, «эту пушку, заодно с расчетом, мы вмяли в рыхлый, жирный чернозем». Солдаты поблагодарили своего и, словно взрослому ему руку. Но вот имени мальчишки никто спросить не догадался, о чем участники тех событий искренне сожалеют. «Из тысяч лиц узнал бы я мальчишку», — отмечает танкист, которому, по сути, этот сорванец жизнь. Однако солдат понимает, что таких юных героев можно было встретить в каждом городе. И именно детям войны, которые защищали свою Родину наравне со взрослыми, Твардовский посвятил это волнующее стихотворение с элементами публицистики.