Твір-мініатюра на тему "Система освіти майбутнього" (за повістю А. Азімова "Фах"). ДО ТЬ БУДЬ ЛАСКА! ТРЕБА ЗРОБИТИ ДО КІНЦЯ СЬОГОДНІШНЬОГО ДНЯ!

У камедыі Кандрат Крапіва (К.К.) ставіць і вырашае праблему духоўнага выпрамлення і аднаўлення чалавека ва ўмовах сацыяльнага грамадства на вобразе Тулягі. Драматург паказвае, што Туляга - чалавек крыштальнай сумленнасці, але вялікі баязлівец. Калі Гарлахвацкі перыядычна запалохваючы і шантажыруючы, спрабуе схіліць на несумленны шлях Тулягу, ен адважваецца заўважыць нахабніку, што пісаць навуковую працу для іншых - учынак несумленны, дрэнны. І няхай сабе пярэчанне Тулягі вельмі нясмелае, але сам факт, што да смерці запалоханы чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яўляецца сведчаннем яго высакароднасці, маральнай чысціні. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмі ўзрушыла і абурыла Тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не ўпэўнены ў сваей праваце. К. знарок ставіць Тулягу у недарэчныя, смешныя сітуацыі, каб найбольш моцна ўдарыць па баязлівасці Тулягі. Туляга лічыць свае становішча трагічным, з якога няма выйсця, і траціць спакой і сон. Гэта ўсе можна прасачыць у сцэне, дзе Туляга з рознымі агаворкамі расказвае Левановічу пра ўсе свае няшчасці. Адчуўшы сяброўскую падтрымку Веры, Чарнавуса і іншых супрацоўнікаў інстытута, Туляга пачынае разумець безпадстаўнасць свайго страху. Ен узяўся пісаць для Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага Тулягі, якім дырэктар яго бачыў. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе напішу навуковую працу! Насмяяўся ты з мяне, абняславіў перад людзьмі, пасмяюся ж і я з цябе". У яго нараджаецца вялікі гнеў да прайдзісвета, нахабніка і кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсціць за тое зняважанне, крыўду, якія цярпеў Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы адбываецца духоўнае аднаўленне і перараджэнне Тулягі, яго радасць, гордасць ад здзейсненага і поўнае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага. Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоўную баязлівасць і становіцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такімі людзьмі, як Гарлахвацкі.

Нямала паздзекваўся Гарлахв. з Тулягі і іншых вучоных. Цяпер яны смяюцца з Гарлахвацкага апошнімі. У гэтым сэнс назвы твора.

Живу на втором этаже, невысоко.И каждое утро просыпаюсь от грохота.
Это выходит на прогулку Леха, огромный ротвейлер.
Он тащит за собой старую автомобильную покрышку.Без нее Леху не выводят.
Таская за собой этот груз, Леха качает мышцы.
И заодно - делает свои собачьи дела.Приятное с полезным.
Надо сказать, видок у Лехи под стать породе - бойцовский.
Мощные лапы, широкая грудь, а главное - тупой и злобный взгляд…Ну вот.
А сегодня ночью «разули» шестерку, ночевавшую у нашего подъезда.
Судя по номерам, казахстанская тачка.Гости, видимо приехали к кому-то.
А колесики за ночь - тю-тю!
Выходит утром этот «гость нашего города», а его тачка - на кирпичах.И началось!
«Своими бы руками бандита убил бы! Увидел бы его с колесом - задушил бы!»
А тут как раз Леха с прогулки возвращается.Покрышка - на веревке - за ним!
Оратор мгновенно замолк и с воплем «Вай-вай! » запрыгнул в свою«разутую» тачку.
Видок был тот еще!
Шестерка на пузе, без колес, а мимо него гордо шествует Леха. С колесом!