Вось і надышла доўгачаканая вясна. Зазелянела ўсё наўкол: трава, дрэвы, кусты. На ўсю моц зашчабяталi птушкі. Пацягваючыся, выпаўзаюць са свайго жылля звяры, прачнуліся ад зімовай спячкі. Прачнуўся, вызваліўшыся ад ледзяных кайданоў, і шустры ручаёк. Заскакала вада яго з парожка на парожак, заструменілася з каменя на камень. То на сонейку блішчыць, то ў цень хаваецца. А прырода наўкол жыве сваім жыццём. Стракочуць конікі, лётаюць матылькі, гудуць чмялі і пчолы. Сонейка іх грэе, ад ручая прахалодай цягне. Добра ім! Птушыныя спевы ўсё гучней і гучней чуваць. Вось зацiўкалi вераб'і на бярозе. А з асіны ў гэты час чуецца голас зязюлі. Не змоўкне цяпер птушыны хор да позняй восені. Усё наўкол распускаецца і квітнее. Хутка сокі разгуляцца на ўсю моц і наступіць зялёнае лета з яго мноствам фарбаў. Наступіць спякота. Пакуль жа можна нацешыцца вясновай свежасцю і ўволю надыхацца вясновым паветрам, каб хапіла да наступнага года.
Улетку я часта хадзіў на рыбалку на возера, што знаходзілася паблізу нашай вёскі. Каля возера расла вольха. Закінуўшы вуду, я любіў ляжаць пад ёю і, не зводзячы вачэй з якога-небудзь воблака, глядзець на неба. Асабліва прыемна такое баўленне часу, калі воддаль раз-пораз вуха ловіць водгалас надыходзячай навальніцы. Я жыву на краю вёскі недалёка ад возера, таму магу ляжаць да таго часу, пакуль ўжо не зазіхацяць водсветы маланак над галавою. Так было і ў гэты аўторак. З адным толькі адрозненнем. Навальніца на гэты раз пачалася ў адно імгненне. Таму я паспеў толькі перабегчы цераз зааранае iржышча і дабегчы да бліжэйшай амшары, дзе і намерыўся перачакаць непагадзь. На зямлю апусцілася такая імгла, што хоць вока выкалі. Мне было вельмі страшна, але я, заціскаючы вушы рукамі, дачакаўся заканчэння гэтага жаху, і атрымаў магчымасць імчацца дадому, дзе ў цяпле і цішыні жаваў ігрушы і распавядаў пра сваю прыгоду маме. Мама сказала, што будзе мне навука, як перад навальніцай на возера хадзіць. Думаю, яна мае рацыю.
Прачнуўся, вызваліўшыся ад ледзяных кайданоў, і шустры ручаёк. Заскакала вада яго з парожка на парожак, заструменілася з каменя на камень. То на сонейку блішчыць, то ў цень хаваецца.
А прырода наўкол жыве сваім жыццём. Стракочуць конікі, лётаюць матылькі, гудуць чмялі і пчолы. Сонейка іх грэе, ад ручая прахалодай цягне. Добра ім!
Птушыныя спевы ўсё гучней і гучней чуваць. Вось зацiўкалi вераб'і на бярозе. А з асіны ў гэты час чуецца голас зязюлі. Не змоўкне цяпер птушыны хор да позняй восені.
Усё наўкол распускаецца і квітнее. Хутка сокі разгуляцца на ўсю моц і наступіць зялёнае лета з яго мноствам фарбаў. Наступіць спякота.
Пакуль жа можна нацешыцца вясновай свежасцю і ўволю надыхацца вясновым паветрам, каб хапіла да наступнага года.