Первыми поселенцами Новороссийских степей были запорожские казаки, основавшие свою Сечь за днепровскими порогами на острове Хортице во второй половине XVI в. С этого времени места Сечи менялись – то на острове Томаковке, то на Микитином Роге, то на Чертомлыцком Речище, то на реке. Каменке, то в урочище Олешках, то над речкою Подпольной. Переселение с одного места на другое было обусловлено многими причинами, большую роль играли природные условия. В первое время своего исторического существования в XVI – нач. XVII вв. Запорожская Сечь представляла собой военное братство, скрывавшееся от татар на днепровских островах, отказавшееся по необходимости от многих форм правильной гражданской жизни – от семьи, личной собственности, земледелия и т. д. Второй целью братства стала колонизация степи. Пределы Запорожья с течением времени всё более и более рас на счёт Дикого поля, татарской степи. В XVIII в. Запорожская Сечь представляла небольшой «ограждённый город, заключающий в себе одну церковь, 38 так называемых куреней и до 500 куренных казачьих, торговых и мастеровых домов» [2]. Это была столица войска, разрушенная в 1775 г. Запорожские земли занимали территорию, на которой впоследствии образовались Екатеринославская и Херсонская губернии, за исключением Очаковской области, то есть местности, лежавшей между Бугом и Днестром. Они тянулись главным образом по р. Днепр. Запорожские посёлки были разбросаны на громадном население занималось скотоводством, земледелием и др. мирными ремёслами. Точные данные о количестве жителей неизвестны. «По официальной ведомости, составленной Тевелием в момент уничтожения запорожской Сечи, в ней было (кроме Сечи в тесном смысле этого слова) 45 деревень и 1601 зимовник, всех жителей было 59637 ч. обоего пола» [3]. Историк Новороссийского края Скальковский насчитал 12250 человек на основании подлинных документов архива Сечи. Земля Войска Запорожского, составляющая большую часть Новороссии, вошла в состав России в 1686 г. по «вечному миру» с Польшей.
Қала тұрғындарын Ұлы Жібек жолы бойында негізінен соғдылар, түркілер, сириялықтар, таңғұттар құрады. Сонда да, «халықтың ұдайы араласуы көшпенділердің отырықшыларға айналуы мен ассимиляциясы, сонымен қатар егіншілердің малшыларға ауысуы процесі тұрғындардың барлық осы бөліктерінің әлде бір қауымдастыққа біртіндеп бірігуіне алып келді. Бұл қоғамдастық егіншіліктің және мал өсірудің, диқан мен малшының ортақ белгілеріне ие болды. Егер қаланың өзінде Отырар, Қаратау, Жетіасар мәдениеті басым болса, оның айналасында бұрынғы көшпелілер өмір сүрді. Олар өзінің мал өсіру кәсібін де тастамады және қала маңынан ажырамады. Отырықшы және көшпенді мәдениеттің көне түріктерде өркендеген күрделі кіндікдестігі мал өсіру мен егіншіліктің, мал өнімдерін дайындау мен жеміс өсірудің, қолөнер мен бақша өсірудің, құрылыс пен бағбандықтың бірге қатар өмір сүруіне мүмкіндік жасады. Қазақтың ата тегінің көпқырлы әлемі мамандандырылған тіршіліктің әр алуан формаларына негіз салды. Аса дамыған көшпенді шаруашылық жемісті қызмет істеп отырған егіншілікпен үйлесе отырып, сауда және қолөнермен толығып, халықтың әртүрлі этникалық топтарының мейлінше араласуы өзара ықпал етуді және бірігу процестерін күшейтті. Олар озық дүниетанымдық бағыт-бағдарға ие болды. Этностың неғұрлым басым бөлігінің ықпалымен түріктерге айналды».
Первыми поселенцами Новороссийских степей были запорожские казаки, основавшие свою Сечь за днепровскими порогами на острове Хортице во второй половине XVI в. С этого времени места Сечи менялись – то на острове Томаковке, то на Микитином Роге, то на Чертомлыцком Речище, то на реке. Каменке, то в урочище Олешках, то над речкою Подпольной. Переселение с одного места на другое было обусловлено многими причинами, большую роль играли природные условия. В первое время своего исторического существования в XVI – нач. XVII вв. Запорожская Сечь представляла собой военное братство, скрывавшееся от татар на днепровских островах, отказавшееся по необходимости от многих форм правильной гражданской жизни – от семьи, личной собственности, земледелия и т. д. Второй целью братства стала колонизация степи. Пределы Запорожья с течением времени всё более и более рас на счёт Дикого поля, татарской степи. В XVIII в. Запорожская Сечь представляла небольшой «ограждённый город, заключающий в себе одну церковь, 38 так называемых куреней и до 500 куренных казачьих, торговых и мастеровых домов» [2]. Это была столица войска, разрушенная в 1775 г. Запорожские земли занимали территорию, на которой впоследствии образовались Екатеринославская и Херсонская губернии, за исключением Очаковской области, то есть местности, лежавшей между Бугом и Днестром. Они тянулись главным образом по р. Днепр. Запорожские посёлки были разбросаны на громадном население занималось скотоводством, земледелием и др. мирными ремёслами. Точные данные о количестве жителей неизвестны. «По официальной ведомости, составленной Тевелием в момент уничтожения запорожской Сечи, в ней было (кроме Сечи в тесном смысле этого слова) 45 деревень и 1601 зимовник, всех жителей было 59637 ч. обоего пола» [3]. Историк Новороссийского края Скальковский насчитал 12250 человек на основании подлинных документов архива Сечи. Земля Войска Запорожского, составляющая большую часть Новороссии, вошла в состав России в 1686 г. по «вечному миру» с Польшей.
как то так:)
Қала тұрғындарын Ұлы Жібек жолы бойында негізінен соғдылар, түркілер, сириялықтар, таңғұттар құрады. Сонда да, «халықтың ұдайы араласуы көшпенділердің отырықшыларға айналуы мен ассимиляциясы, сонымен қатар егіншілердің малшыларға ауысуы процесі тұрғындардың барлық осы бөліктерінің әлде бір қауымдастыққа біртіндеп бірігуіне алып келді. Бұл қоғамдастық егіншіліктің және мал өсірудің, диқан мен малшының ортақ белгілеріне ие болды. Егер қаланың өзінде Отырар, Қаратау, Жетіасар мәдениеті басым болса, оның айналасында бұрынғы көшпелілер өмір сүрді. Олар өзінің мал өсіру кәсібін де тастамады және қала маңынан ажырамады. Отырықшы және көшпенді мәдениеттің көне түріктерде өркендеген күрделі кіндікдестігі мал өсіру мен егіншіліктің, мал өнімдерін дайындау мен жеміс өсірудің, қолөнер мен бақша өсірудің, құрылыс пен бағбандықтың бірге қатар өмір сүруіне мүмкіндік жасады. Қазақтың ата тегінің көпқырлы әлемі мамандандырылған тіршіліктің әр алуан формаларына негіз салды. Аса дамыған көшпенді шаруашылық жемісті қызмет істеп отырған егіншілікпен үйлесе отырып, сауда және қолөнермен толығып, халықтың әртүрлі этникалық топтарының мейлінше араласуы өзара ықпал етуді және бірігу процестерін күшейтті. Олар озық дүниетанымдық бағыт-бағдарға ие болды. Этностың неғұрлым басым бөлігінің ықпалымен түріктерге айналды».