У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Давай попробуем вспомнить любимые книги детства. Только не Винни-Пуха, Карлсона, Эмиля, Алису, Незнайку, Буратино и прочую классику, а вещи, которые не настолько известны и редко издаются. Классику читали все, но ведь у каждого поколения, наверное, есть еще свои персональные любим .
Первая называлась "Маттиас и его друзья", автора звали Барбру Линдгрен, и в предисловии сообщалось, что это однофамилец Астрид, но тоже хороший писатель. В самой книге ничего особенного не было - всякие детские приключения в каком-то шведском городе, но она очень нравилась, и иллюстрации там были замечательные.
Вторая - сборник Людвика Ежи Керна "Фердинанд Великолепный", там были две повести про этого самого Фердинанда (собаку, которая решила попробовать ходить на задних лапах и которую все тут же начали принимать за импозантного мужчину) и еще одна про про мальчика Пиню, который не хотел есть прописанные ему витамины и засовывал их в хобот фарфорового слоника, а тот взял и вырос.
Наконец, был еще толстенный том, в котором (помимо всего "Карлсона" и "Винни-Пуха") имелись две вещи Эриха Кёстнера - "Мальчик из спичечного коробка" и еще одна повесть про школьника, которому не на что было ехать домой на рождественские каникулы. Сейчас понимаю, что это был такой слезовыжимательный святочный текст, но тогда интереснее всего были разные немецкие реалии: перевернутая система оценок (единица - высший ), марки, которых не хватало герою на билет, да и сам факт, что дети учатся не в соседнем дворе. цы.
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Объяснение:
Давай попробуем вспомнить любимые книги детства. Только не Винни-Пуха, Карлсона, Эмиля, Алису, Незнайку, Буратино и прочую классику, а вещи, которые не настолько известны и редко издаются. Классику читали все, но ведь у каждого поколения, наверное, есть еще свои персональные любим .
Первая называлась "Маттиас и его друзья", автора звали Барбру Линдгрен, и в предисловии сообщалось, что это однофамилец Астрид, но тоже хороший писатель. В самой книге ничего особенного не было - всякие детские приключения в каком-то шведском городе, но она очень нравилась, и иллюстрации там были замечательные.
Вторая - сборник Людвика Ежи Керна "Фердинанд Великолепный", там были две повести про этого самого Фердинанда (собаку, которая решила попробовать ходить на задних лапах и которую все тут же начали принимать за импозантного мужчину) и еще одна про про мальчика Пиню, который не хотел есть прописанные ему витамины и засовывал их в хобот фарфорового слоника, а тот взял и вырос.
Наконец, был еще толстенный том, в котором (помимо всего "Карлсона" и "Винни-Пуха") имелись две вещи Эриха Кёстнера - "Мальчик из спичечного коробка" и еще одна повесть про школьника, которому не на что было ехать домой на рождественские каникулы. Сейчас понимаю, что это был такой слезовыжимательный святочный текст, но тогда интереснее всего были разные немецкие реалии: перевернутая система оценок (единица - высший ), марки, которых не хватало герою на билет, да и сам факт, что дети учатся не в соседнем дворе. цы.